Μια ήρεμη πρωινή ώρα κοντά στο Ίνσμπρουκ, ο αέρας μύριζε σανό και υγρή γη. Τα άλογα έβοσκαν νωχελικά πίσω από το ξύλινο φράχτη.

Η Άννα Μάιερ έσπρωχνε το καροτσάκι της εξάμηνης κόρης της, της Λίζας, στο μονοπάτι δίπλα στο λιβάδι. Ο άντρας της, ο Μάρτιν, είχε φύγει νωρίς για να αγοράσει τροφή για τα ζώα. Όλα έμοιαζαν γαλήνια.

Η Άννα στάθηκε για λίγο δίπλα στη μάντρα, για να ισιώσει την κουβέρτα του μωρού. Την ίδια στιγμή, μια ριπή ανέμου άνοιξε το μάνταλο. Το καροτσάκι, που βρισκόταν σε μικρή κατηφόρα, άρχισε να κυλά.
Στην αρχή αργά. Ύστερα, όλο και πιο γρήγορα.

Η Άννα γύρισε — και η καρδιά της πάγωσε.
— «Λίζα!» φώναξε.

Το καροτσάκι κυλούσε κατευθείαν προς τον γκρεμό. Η Άννα έτρεξε, αλλά ήξερε πως δεν θα προλάβαινε.
Και τότε ακούστηκε ένα καλπασμός.

Μέσα από το λιβάδι, σπάζοντας το χώμα με τις οπλές της, όρμησε η Μπέλλα — η καστανόξανθη φοράδα της, με ένα λευκό σημάδι στο μέτωπο. Πήδηξε πάνω από το σπασμένο φράχτη και χλιμίντρισε δυνατά.

Σε δευτερόλεπτα είχε φτάσει το καροτσάκι και, με ένα χτύπημα στο χερούλι, το έσπρωξε μακριά από την άκρη. Το καροτσάκι αναποδογύρισε λίγα μέτρα πριν το χάος.

Η Άννα γονάτισε, πήρε τη Λίζα στην αγκαλιά της. Το μωρό έκλαιγε, αλλά ήταν ασφαλές.
Η Μπέλλα στεκόταν ακίνητη, λαχανιασμένη, με μια πληγή στο πόδι. Μα τα μάτια της — μεγάλα, γαλήνια — έλεγαν τα πάντα. Είχε σώσει μια ζωή.

Αργότερα, ο κτηνίατρος εξήγησε πως η Μπέλλα είχε τραυματίσει τον τένοντά της, αλλά θα επιζούσε. Η ιστορία διαδόθηκε στα γύρω χωριά· οι άνθρωποι έρχονταν να τη δουν, φέρνοντάς της καρότα και ζάχαρη.

Από τότε, πάνω στο φράχτη δίπλα στον γκρεμό κρέμεται μια μικρή πινακίδα που γράφει:

«Σ’ αυτό το μέρος, μια φοράδα έσωσε ένα μωρό.
Μερικές φορές, οι πιο αγνές καρδιές δεν είναι ανθρώπινες.»