Για πολλούς, τα τατουάζ είναι μια μορφή αυτοέκφρασης, ένας τρόπος να διακοσμήσουν το σώμα με τέχνη που έχει προσωπικό νόημα. Αλλά για τον Ρίτσαρντ Χαφ, έναν 51χρονο «εθισμένο στη μελάνη» με πάνω από 240 τατουάζ, η επιλεγμένη του «καμβάς» έχει προκαλέσει αρνητικά σχόλια και κριτική. Παρά το γεγονός ότι είναι αφοσιωμένος πατέρας επτά παιδιών, ο Ρίτσαρντ και η σύζυγός του Μαρίτα έχουν αντιμετωπίσει διαδικτυακή παρενόχληση λόγω της εκτεταμένης σωματικής του τέχνης.

Η σχέση του Ρίτσαρντ με τα τατουάζ ξεκίνησε στα 17 του, και με τα χρόνια, το πάθος του έχει μεταμορφώσει το σώμα του σε έναν ζωντανό καμβά. Σήμερα, περίπου το 85% του δέρματός του καλύπτεται από περίπλοκους σχεδιασμούς, που περιλαμβάνουν τα ονόματα των παιδιών του και ακόμη και τα χείλη της κόρης του. Η αφοσίωσή του επεκτείνεται στην επιθυμία για πλήρη κάλυψη μέσα στην επόμενη τετραετία.

Αν και ο Ρίτσαρντ αγκαλιάζει την καλλιτεχνική διάσταση των τατουάζ, το ταξίδι του δεν υπήρξε χωρίς προκλήσεις. Οι συμμαθητές των παιδιών του μερικές φορές εκφράζουν ανησυχία για εκείνον, αλλά η κόρη του τους διαβεβαιώνει: «Δεν είναι τρομακτικός! Έχει τατουάζ, αλλά είναι καλός μπαμπάς».

Η Μαρίτα, η σύζυγος του Ρίτσαρντ, αναγνωρίζει τις αρχικές της επιφυλάξεις για την εμφάνισή του. «Τον κρίνω στην αρχή», παραδέχεται, «αλλά μετά που τον γνώρισα, συνειδητοποίησα ότι είναι ένας καλός και ευγενικός άνθρωπος». Ωστόσο, μερικοί διαδικτυακοί επικριτές δεν ήταν τόσο κατανοητικοί, αμφισβητώντας την επιλογή της Μαρίτας και αποκαλώντας τον Ρίτσαρντ «τέρας».

Παρά την αρνητικότητα, ο Ρίτσαρντ παραμένει αφοσιωμένος πατέρας, ενεργά εμπλεκόμενος στις σχολικές δραστηριότητες και εκδηλώσεις.

Ενώ τα διαδικτυακά σχόλια μερικές φορές στοχεύουν την εμφάνισή του, άλλοι έρχονται υπέρ του. Ένας υποστηρικτής τονίζει: «Αγαπά τα τατουάζ του, είναι καλός μπαμπάς. Αφήστε τον ήσυχο». Ένας άλλος σωστά επισημαίνει: «Τα τατουάζ δεν κάνουν κάποιον κακό γονιό».

Ο Ρίτσαρντ πιστεύει ότι η κριτική αποκαλύπτει περισσότερα για τον κριτή παρά για τον κρινόμενο. Επιλέγει να επικεντρωθεί σε αυτό που πραγματικά έχει σημασία – την ευτυχία της οικογένειάς του. «Είμαστε ευτυχισμένοι μαζί, τα παιδιά είναι ευτυχισμένα», λέει, «αυτό είναι το μόνο που μετράει».

Η αρνητικότητα δεν μειώνει την αγάπη του Ρίτσαρντ για την οικογένειά του ή τη δέσμευσή του στην αυτοέκφραση.

Εντάσσεται σε έναν αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων που αγκαλιάζουν τα τατουάζ ανεξαρτήτως ηλικίας ή κοινωνικών προσδοκιών.

Όπως και μια γιαγιά που αψηφά τους επικριτές για να διακοσμήσει το σώμα της με τέχνη αργότερα στη ζωή της, ο Ρίτσαρντ δείχνει ότι η αυτοέκφραση μπορεί να πάρει πολλές μορφές.