Σε αντίθεση με τις μικρότερες οικογένειες της σημερινής εποχής, όπου τα νοικοκυριά συνήθως περιλαμβάνουν 1 έως 3 παιδιά, το παρελθόν αφηγείται μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μια οικογένεια που απαθανάτισε ο φωτογράφος του Boston Herald-Traveller, Λέσλι Τζόουνς, τη δεκαετία του 1920.

Το πολύβουο αυτό σπιτικό αποτελούνταν από δύο γονείς, δέκα κορίτσια, δύο αγόρια και ένα μωρό — του οποίου το φύλο δεν μπορεί εύκολα να προσδιοριστεί από τις φωτογραφίες. Τα μεγαλύτερα παιδιά βρίσκονταν ήδη στην εφηβεία, ενώ το μικρότερο, κρίνοντας από τις εικόνες, ήταν περίπου τεσσάρων ετών.

Μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί την καθημερινή ρουτίνα: δουλειές του σπιτιού σε ατελείωτο κύκλο, ανάγκη για μοίρασμα των πραγμάτων και τη διαρκή προσπάθεια των μικρότερων να συμβαδίσουν με τα μεγαλύτερα αδέλφια.

Κι όμως, παρά τον φαινομενικό χαμό, η οικογένεια φαίνεται να είχε βρει τον δικό της ρυθμό και να είχε χτίσει έναν μικρόκοσμο δικό της.

Οι γονείς, αναμφίβολα, ένιωθαν υπερηφάνεια για τη μεγάλη τους οικογένεια. Από το σχολαστικό γυάλισμα των παπουτσιών μέχρι την καλοσχεδιασμένη επιχείρηση «όλοι χωράμε στο μοναδικό αυτοκίνητο της οικογένειας», λειτουργούσαν με ένα δικό τους, ιδιαίτερο σύστημα.

Το να στριμωχτεί μια ντουζίνα άτομα σε ένα αυτοκίνητο ίσως μοιάζει παράλογο με τα σημερινά δεδομένα, όμως τότε ήταν δείγμα ευρηματικότητας και πρακτικότητας.

Οι έννοιες της ασφάλειας ήταν εντελώς διαφορετικές — τα αυτοκίνητα κινούνταν πιο αργά και τα παιδικά καθίσματα απλώς… δεν υπήρχαν.

Και παρότι οι δυσκολίες ήταν αναπόφευκτες, η οικογένεια άντεξε — ακόμα και κάτω από μια και μόνο ομπρέλα, σε εξόδους γεμάτες βροχή και γέλια.

Ίσως όχι το πιο αποτελεσματικό μέτρο προστασίας, αλλά σίγουρα σύμβολο ενότητας και αγάπης.

Μέσα από τέτοιες φωτογραφίες, αποκτούμε μια τρυφερή ματιά στο παρελθόν — μια εποχή που οι οικογένειες, παρά τις αντιξοότητες, κατάφερναν να χτίζουν δεσμούς γεμάτους ζεστασιά.

Σας άρεσε το άρθρο; Μοιραστείτε το με τους φίλους σας — γιατί κάποιες ιστορίες αξίζουν να ταξιδεύουν!