Δύο κυνηγοί περπατούσαν σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος, όταν πρόσεξαν κάτι παράξενο στη συμπεριφορά μιας κόκκινης αλεπούς. Δεν έτρεξε να κρυφτεί, όπως θα έκανε συνήθως· αντίθετα, έκανε κύκλους γύρω από ένα σημείο, σταματούσε, αφουγκραζόταν — και ύστερα χάθηκε ανάμεσα στα δέντρα.

Η περιέργεια νίκησε, κι έτσι οι άντρες την ακολούθησαν. Λίγο αργότερα είδαν κάτι που τους πάγωσε: η αλεπού πετούσε κάτι μέσα σε έναν βαθύ λάκκο. Όταν πλησίασαν προσεκτικά και κοίταξαν μέσα, έμειναν άφωνοι.

Στον πάτο βρισκόταν ένα αγόρι — αδύνατο, εξαντλημένο, με μάτια γεμάτα φόβο και κούραση. Είχε πέσει σε μια παλιά παγίδα κυνηγών πριν από μερικές μέρες και βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου από την πείνα και το κρύο.

Η ιστορία άρχισε σε ένα μικρό χωριό της περιοχής του Βλαντίμιρ. Ένα εντεκάχρονο αγόρι ζούσε με τη γιαγιά του. Όταν εκείνη αρρώστησε ξαφνικά, εκείνος μπήκε στο δάσος να μαζέψει φαρμακευτικά βότανα. Το έδαφος όμως υποχώρησε κάτω από τα πόδια του και βρέθηκε παγιδευμένος σε έναν λάκκο με λείες, απροσπέλαστες πλευρές.

Τρεις μέρες φώναζε απελπισμένα, αλλά κανείς δεν τον άκουσε. Την τέταρτη μέρα εμφανίστηκε η αλεπού. Στην αρχή νόμισε πως είχε αρχίσει να παραληρεί, αλλά το βράδυ το ζώο πέταξε μέσα ένα κομμάτι ψάρι. Τις επόμενες μέρες ερχόταν ξανά και ξανά, αφήνοντάς του τροφή και παρακολουθώντας τον ήσυχα από ψηλά.

Το πιο απίστευτο όμως ήταν αυτό που έκανε στη συνέχεια — οδήγησε τους ανθρώπους ως εκεί.

Οι κυνηγοί διηγήθηκαν ότι η αλεπού ουσιαστικά τους «παγίδευσε» να την ακολουθήσουν σ’ εκείνο το απομονωμένο μέρος του δάσους. Έτρεχε λίγο πιο μπροστά, μετά γύριζε το κεφάλι και περίμενε να την ακολουθήσουν. Έτσι έφτασαν στον λάκκο και βρήκαν το αγόρι ζωντανό.

Το παιδί δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Πριν φύγουν, οι κυνηγοί άφησαν ελεύθερη την αλεπού. Εκείνη στάθηκε για μια στιγμή, κοίταξε τον μικρό — σαν να τον αποχαιρετούσε — και ύστερα χάθηκε πάλι στο δάσος.

Η ιστορία εξαπλώθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την περιοχή. Ακόμα και οι πιο σκληροί κυνηγοί παραδέχτηκαν πως τα ζώα μπορούν να δείξουν συμπόνια, καλοσύνη και πίστη.

Από τότε, το αγόρι και η γιαγιά του αφήνουν συχνά λιχουδιές στην άκρη του δάσους — με την ελπίδα πως η κόκκινη σωτήρας τους θα επιστρέψει μια μέρα να τους επισκεφθεί.

Κάποιες φορές, οι σωτήρες μας εμφανίζονται με την πιο απρόσμενη μορφή. Και τότε καταλαβαίνεις: η συμπόνια είναι μια γλώσσα που καταλαβαίνουν όλα τα ζωντανά πλάσματα.