Εκείνος ο άνδρας συνήθιζε να επισκέπτεται τον ζωολογικό κήπο κάθε εβδομάδα. Πριν από το ατύχημα είχε εργαστεί εκεί ως φροντιστής: γνώριζε κάθε ζώο, τα τάιζε με τα ίδια του τα χέρια και τους μιλούσε σαν να ήταν παλιοί του φίλοι. Και εκείνα, με τον δικό τους τρόπο, πάντα του ανταποκρίνονταν.

Αν και είχε πια συνταξιοδοτηθεί, συνέχισε να επιστρέφει κάθε Σάββατο. Στεκόταν μπροστά από τους χώρους των ζώων, παρατηρούσε πώς έπαιζαν, έτρωγαν ή ξεκουράζονταν… και ένιωθε πως ακόμη ανήκει εκεί.

Εκείνη την ημέρα όλα έμοιαζαν όπως πάντα — μέχρι τη στιγμή που κάτι άλλαξε. Ο άνδρας κοιτούσε το χώρο των γοριλών, όταν μία από τις θηλυκές πλησίασε, τον κοίταξε κατάματα και ξαφνικά έπιασε τις λαβές του αναπηρικού του αμαξιδίου.

Με μια δύναμη απίστευτη τον τράβηξε προς το εσωτερικό του περιβόλου. Οι επισκέπτες άρχισαν να ουρλιάζουν, οι υπάλληλοι έτρεξαν να βοηθήσουν, μα κανείς δεν μπορούσε να νικήσει τη δύναμή της. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ο άνδρας βρέθηκε μέσα στο κλουβί.

— Γρήγορα! Βγάλτε τον έξω! — φώναξε ένας φύλακας.

Το πλήθος σιωπούσε, κρατώντας την ανάσα του. Ο ηλικιωμένος δεν αντιδρούσε· γνώριζε πολύ καλά πόσο不可πρόβλεπτη μπορεί να είναι μια γορίλα. Έκλεισε τα μάτια, σίγουρος πως το τέλος πλησίαζε.

Κι όμως, συνέβη κάτι αδιανόητο. Η γορίλα τον πλησίασε απαλά, τον κοίταξε με γλυκύτητα, άνοιξε τα χέρια της και άρχισε να τον λικνίζει… σαν να προστάτευε ένα μικρό παιδί.

Οι φροντιστές έμειναν άναυδοι. Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Ώσπου μια τρεμάμενη φωνή είπε:

— Τον θυμήθηκε.

Η γορίλα τοποθέτησε τον άνδρα ξανά στο αμαξίδιο και τον έσπρωξε προσεκτικά προς την είσοδο. Οι υπάλληλοι έτρεξαν να τον τραβήξουν έξω. Ο ηλικιωμένος έκλαιγε… αλλά όχι από φόβο.

Την είχε αναγνωρίσει. Ήταν η ίδια γορίλα που κάποτε είχε σώσει από σίγουρο θάνατο. Κι εκείνη, με εκείνη την αγκαλιά, του ψιθύρισε με τρόπο που μόνο η καρδιά καταλαβαίνει:

«Δεν σε ξέχασα ποτέ.»