Πρόσφατα έγινα μάρτυρας μιας σκηνής στο μετρό που, απ’ ό,τι φαίνεται, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου για πολύ καιρό.

Στο βαγόνι μπήκε μια νεαρή μητέρα με καροτσάκι. Φαινόταν κουρασμένη, αλλά ήρεμη — σαν άνθρωπος που απλώς προσπαθεί να τα προλάβει όλα. Το μωρό κοιμόταν γλυκά, όμως λίγα λεπτά αργότερα άρχισε να κλαίει. Όχι υστερικά· αυτό το απαλό, παρατεταμένο κλάμα που μοιάζει περισσότερο με “πεινάω”.

— Συγγνώμη… — είπε χαμηλόφωνα η γυναίκα στους γύρω της. — Θέλει απλώς να φάει.

Πήρε ένα ελαφρύ πανάκι, σκέπασε διακριτικά τον ώμο της και άρχισε να θηλάζει. Οι περισσότεροι επιβάτες έκαναν ότι δεν είδαν τίποτα — άλλοι κοίταξαν από το παράθυρο, άλλοι βυθίστηκαν στα τηλέφωνά τους. Όλα έδειχναν πως η στιγμή είχε περάσει… αλλά δεν είχε.

Δίπλα της καθόταν μια ηλικιωμένη γυναίκα, που ξαφνικά γύρισε απότομα και φώναξε δυνατά:

— Κορίτσι μου, δεν ντρέπεσαι καθόλου; Εδώ υπάρχουν άντρες!

— Το μωρό πεινάει… — απάντησε ήρεμα η μητέρα. — Είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.

— Φυσικό;! Στην εποχή μας, οι γυναίκες έκρυβαν την κοιλιά τους ως να γεννήσουν! Τώρα… ντροπή και ξεφτίλα!

Η μητέρα αναστέναξε, αλλά διατήρησε την ψυχραιμία της:
— Αν σας ενοχλεί, μπορείτε απλώς να μη κοιτάτε.

— Και μου απαντά κιόλας! Έχουμε ξεφύγει εντελώς! — συνέχισε η ηλικιωμένη, όλο και πιο εκνευρισμένη.

Το βαγόνι βάρυνε από την αμηχανία των επιβατών. Κανείς δεν μιλούσε. Κανείς δεν έκανε το βήμα.

Και τότε σηκώθηκε ένας νεαρός άντρας από την άλλη πλευρά του βαγονιού. Παρακολουθούσε όλη την ώρα σιωπηλά. Τώρα όμως πήρε στα χέρια του το παλτό του, πλησίασε και με απαλές κινήσεις το έριξε πάνω στη μητέρα και στο μωρό.

— Νομίζω πως τώρα όλοι είμαστε πιο άνετα, — είπε ήρεμα, κοιτάζοντας τη γυναίκα που φώναζε. — Κι εσείς… ίσως θα ήταν καλύτερα απλώς να σωπάσετε. Ο σεβασμός δεν κερδίζεται με φωνές για “τότε”.

— Τι θράσος είναι αυτό;! — πετάχτηκε εκείνη.

Ο νεαρός ούτε στιγμή δεν ύψωσε τον τόνο του.
— Το μόνο που επιτρέπω στον εαυτό μου… είναι να είμαι άνθρωπος. Κι εσείς ήσασταν κάποτε μητέρα. Τόσο δύσκολο είναι να θυμηθείτε;

Έπεσε απόλυτη σιωπή.

Η γυναίκα μάζεψε την τσάντα της, έστρεψε το βλέμμα στο παράθυρο και στο επόμενο σταθμό κατέβηκε, χωρίς να πει άλλη λέξη.

Η νεαρή μητέρα, ακόμη τυλιγμένη στο παλτό, ψιθύρισε:
— Ευχαριστώ… Δεν το περίμενα.

— Μην ευχαριστείτε, — απάντησε εκείνος με ένα χαμόγελο. — Θηλάστε το παιδί σας ήρεμα. Δεν υπάρχει τίποτα ντροπιαστικό σε αυτό.

Το βαγόνι ξεκίνησε ξανά, και η ζωή συνέχισε τον συνηθισμένο της ρυθμό.
Μόνο που τώρα στην ατμόσφαιρα υπήρχε κάτι διαφορετικό — λίγη ανθρωπιά παραπάνω.

Μερικές φορές, για να θυμίσεις στον κόσμο τι σημαίνει καλοσύνη, αρκεί απλώς να βγάλεις το παλτό σου και να καλύψεις την αξιοπρέπεια κάποιου άλλου.