Σε μια μικρή πόλη, στο Λύκειο Νο.17, γινόταν ανοιχτό μάθημα για την ασφάλεια. Μαθητές, καθηγητές και γονείς είχαν γεμίσει την αίθουσα, περιμένοντας με περιέργεια τη demonstration. Στη σκηνή εμφανίστηκε ένας ένστολος αστυνομικός μαζί με τη συνεργάτιδά του — μια Γερμανική Ποιμενική που ονομαζόταν Ρεξ — η οποία περπατούσε ήρεμα στο πλάι του.

Με την πρώτη ματιά, ο Ρεξ φαινόταν χαλαρός, σχεδόν νωχελικός, αλλά τα μάτια του αναλύαν κάθε πρόσωπο στο πλήθος. Οι μαθητές ψιθύριζαν γελώντας. Ο αξιωματικός χαμογέλασε περήφανα και είπε:
— Δεν είναι απλώς ένας σκύλος. Είναι ο σύντροφός μου. Και ποτέ δεν κάνει λάθος.

Η επίδειξη ξεκίνησε. Με τις εντολές του αξιωματικού, ο Ρεξ βρήκε ένα αντίγραφο όπλου κρυμμένο σε μια τσάντα και μετά ένα στυλό που είχε κρυφτεί στην τσέπη ενός εθελοντή. Το κοινό χειροκροτούσε, μαγεμένο από την ακρίβειά του.

Όμως, λίγο πριν τελειώσει η παρουσίαση, κάτι άλλαξε. Το σώμα του σκύλου τεντώθηκε, η τρίχα στο λαιμό του σηκώθηκε και το βλέμμα του καρφώθηκε στο πλήθος. Ξαφνικά, πήδηξε μπροστά γρυλίζοντας.

— Ρεξ, σταμάτα! — φώναξε ο αξιωματικός, αλλά ο σκύλος δεν υπάκουσε.

Ο Ρεξ έπεσε πάνω σε ένα κορίτσι στη τρίτη σειρά. Το κορίτσι λεγόταν Μαρία, μια ντροπαλή και ήσυχη μαθήτρια. Την έριξε στο πάτωμα, ενώ το τετράδιό της έπεσε δίπλα. Η αίθουσα γέμισε φωνές. Οι καθηγητές έτρεξαν να βοηθήσουν, και ο αξιωματικός, κρατώντας το λουρί, ψιθύρισε με έκπληξη:
— Αυτός ποτέ δεν ενεργεί χωρίς λόγο… ποτέ.

Η Μαρία τρεμόπαιζε, κλαίγοντας. Πολλοί πίστεψαν ότι ήταν λάθος του σκύλου, αλλά ο αξιωματικός δεν έδειχνε πεισμένος.
— Κυρία —είπε σοβαρά—, χρειάζομαι να έρθετε στο τμήμα με τους γονείς σας. Είναι μόνο μια διαδικασία.

Οι γονείς αντέδρασαν, αλλά ο Ρεξ συνέχιζε να γρυλίζει, χωρίς να απομακρύνει το βλέμμα του από το κορίτσι. Το ένστικτό του έλεγε κάτι διαφορετικό.

Στο τμήμα πήραν τα δακτυλικά αποτυπώματα της Μαρίας. Λίγα λεπτά αργότερα, το σύστημα έβγαλε συναγερμό. Συμβαίνει; Οι αξιωματικοί πάγωσαν.

Τα αποτυπώματα ανήκαν σε άτομο καταγεγραμμένο στη ομοσπονδιακή βάση δεδομένων καταζητούμενων εγκληματιών.

Ο αξιωματικός την κοίταξε ψυχρά:
— Θέλεις να το πεις εσύ, ή να διαβάσω το φάκελο;

Η Μαρία πήρε μια βαθιά ανάσα. Η έκφρασή της άλλαξε ολοκληρωτικά: το τρομαγμένο κορίτσι εξαφανίστηκε, αφήνοντας μια γυναίκα με σταθερό βλέμμα.
— Εντάξει —είπε ήρεμα—. Το παιχνίδι τελείωσε.

Το αληθινό της όνομα ήταν Άννα. Δεν ήταν δεκαέξι, αλλά τριάντα χρονών. Μια σπάνια διαταραχή εμπόδιζε το σώμα της να γερνά, δίνοντάς της την εμφάνιση εφήβου.

Για χρόνια είχε διαφεύγει από την αστυνομία. Είχε διαπράξει κλοπές, απάτες και ληστείες σε κοσμηματοπωλεία. Πάντα γλίτωνε χωρίς να αφήνει ίχνη, γιατί κανείς δεν υποψιαζόταν μια «μαθήτρια».

Αλλάζοντας σχολεία και ονόματα, προσποιούνταν ορφανή που φιλοξενούνταν σε διαφορετικές οικογένειες.
— Κανείς δεν θα το είχε φανταστεί —χαμογέλασε—. Αν δεν ήταν ο πεισματάρης σκύλος σας, θα συνέχιζα να είμαι ελεύθερη.

Ο αξιωματικός την κοίταξε ήρεμα:
— Οι άνθρωποι μπορούν να λένε ψέματα, Άννα. Αλλά ο Ρεξ… ποτέ δεν κάνει λάθος.