Ο Όλιβερ ήταν έξι χρονών. Ένα ήσυχο, στοχαστικό αγόρι που αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε να χτίζει πύργους με τουβλάκια Lego και να ψιθυρίζει μυστικά στον χρυσό retriever του, τον Μαξ. Αλλά εκείνο το βράδυ έκανε κάτι που κανείς δεν περίμενε — ούτε καν ο ίδιος.

Κάλεσε το 911.

Ήταν περίπου οκτώ το βράδυ. Από το υπνοδωμάτιο των γονιών του ακούγονταν χαμηλοί, σοβαροί τόνοι. Δεν τσακώνονταν, αλλά η συνομιλία τους ήταν ασυνήθιστα σοβαρή, και η πόρτα ήταν κλειστή.
Ο Όλιβερ θυμήθηκε τα λόγια της δασκάλας του: «Αν φοβάσαι ή νομίζεις ότι κάτι δεν πάει καλά στο σπίτι, κάλεσε το 911».

Με τρεμάμενα δάχτυλα πάτησε τους αριθμούς.
— 911, τι συμβαίνει; — ρώτησε η χειρίστρια με ήρεμη φωνή.
— Η μαμά και ο μπαμπάς… κάνουν κάτι περίεργο, — ψιθύρισε ο Όλιβερ. — Είπαν ότι είναι έκπληξη. Αλλά φοβάμαι.

Λίγα λεπτά αργότερα, δύο περιπολικά σταμάτησαν έξω από το σπίτι των Πάρκερ. Τα κόκκινα και μπλε φώτα αναβόσβηναν, αντανακλώντας την αγωνία.

Στο κατώφλι στεκόταν ο Όλιβερ, κρατώντας τον Μαξ από το λουρί.
— Είναι πάνω, — είπε. — Παρακαλώ, προσεκτικά.

Οι αστυνομικοί ανέβηκαν τη σκάλα και χτύπησαν την πόρτα.
— Αστυνομία! Ανοίξτε!

Από μέσα — θόρυβος, γρήγορα βήματα. Η πόρτα άνοιξε ελαφρά.
Μπροστά τους στεκόταν ο Ντάνιελ Πάρκερ — αγχωμένος, κοκκινισμένος, με ενοχικό ύφος.
Και πίσω του, η Σάρα κρατούσε στα χέρια της… μπαλόνια.

Ροζ, μπλε, ασημί — δεκάδες μπαλόνια ανέβαιναν μέχρι την οροφή. Στο κρεβάτι βρισκόταν μια τούρτα καλυμμένη με σοκολάτα, και δίπλα ένα κουτί με πανό: «Χρόνια Πολλά, Όλιβερ!»

Λίγα δευτερόλεπτα κανείς δεν κουνήθηκε. Μετά, η Σάρα γέλασε νευρικά:
— Απλά… διακοσμούσαμε. Θέλαμε να κάνουμε έκπληξη για τα γενέθλια. Νομίζαμε ότι κοιμάται.

Ο Όλιβερ κοίταξε από πίσω τον αστυνομικό και πάγωσε.
Μπαλόνια. Τούρτα. Πανό.
Κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν γι’ αυτόν.

— Νόμιζα ότι τσακωνόσασταν… — ψιθύρισε. — Συγγνώμη.

Ο Ντάνιελ κάθισε στα γόνατα και αγκάλιασε τον γιο του.
— Όχι, μικρέ. Έκανες το σωστό. Κάλεσες επειδή ήθελες να μας προστατεύσεις. Ήταν πολύ γενναίο.

Οι αστυνομικοί αντάλλαξαν βλέμματα. Ο ένας χαμογέλασε:
— Αν ήρθαμε ήδη, μήπως να βοηθήσουμε να φουσκώσουμε τα μπαλόνια;

Και έτσι έκαναν.
Οι αστυνομικοί έβγαλαν τα γάντια τους, φούσκωναν μπαλόνια, βοηθούσαν να κρεμάσουν τα πανό, ενώ ο Όλιβερ με τον Μαξ πηδούσαν από χαρά. Το σπίτι που πριν λίγα λεπτά κυριαρχούσε η αγωνία, γέμισε γέλια.

Αργά το βράδυ, όταν όλα ήταν έτοιμα, η αστυνόμος Τζένσεν έδωσε στον Όλιβερ ένα μικρό δώρο — ένα βιβλίο με αφιέρωση:

«Στον Όλιβερ, που έδειξε ότι η γενναιότητα είναι φροντίδα. Χρόνια Πολλά!»

Το πρωί, όταν ξύπνησε και είδε το διακοσμημένο σαλόνι, τα μάτια του έλαμπαν από χαρά.
— Αυτά είναι τα καλύτερα γενέθλια! — φώναξε.

Η Σάρα χαμογέλασε:
— Ίσως ήρθαν λίγο νωρίτερα… αλλά φαίνεται ότι έτσι έπρεπε να γίνει.

Ηθικό δίδαγμα: Μερικές φορές η καλή καρδιά ενός παιδιού μπορεί να κάνει θαύματα. Απλώς ήθελε να βοηθήσει — και δίδαξε τους ενήλικες ότι η αγάπη πάντα πρέπει να υπερβαίνει τον φόβο.