Ο βόμβος ήταν τόσο δυνατός που τα παράθυρα έτρεμαν. Οι άνθρωποι έτρεχαν έξω από τις πολυκατοικίες, κοιτάζοντας προς τον αυτοκινητόδρομο, όπου ανέβαινε γκρίζος καπνός και σύννεφα σκόνης κάλυπταν τον ουρανό.

Μέσα σε λίγα λεπτά έγινε φανερό: ένα κομμάτι του δρόμου είχε απλώς… εξαφανιστεί. Η άσφαλτος, εκεί όπου κάθε πρωί περνούσαν λεωφορεία, αυτοκίνητα και πεζοί, είχε καταρρεύσει, αφήνοντας πίσω της έναν τεράστιο κρατήρα.

Σε λίγο κατέφθασαν πυροσβέστες, αστυνομία, βαριά μηχανήματα. Γερανοί στήνονταν γύρω από την άκρη του χάσματος, διασώστες τοποθετούσαν φράγματα, δημοσιογράφοι φωτογράφιζαν ασταμάτητα. Το πλήθος στεκόταν σιωπηλό· στο βάθος απλωνόταν μια μαύρη άβυσσος, βαθιά όσο μια πολυκατοικία, που μύριζε χώμα και… κάτι αλλόκοτο.

Όταν οι πρώτοι μηχανικοί κατέβηκαν με σχοινιά ασφαλείας, η ατμόσφαιρα πάγωσε. Οι φακοί τους φώτιζαν κομμάτια σκυροδέματος, σπασμένα καλώδια, παραμορφωμένους σωλήνες.
Κι έπειτα ακούστηκε μια φωνή:
— «Φωτίστε εδώ!»

Η δέσμη έπεσε πάνω σε κάτι μεταλλικό, τεράστιο. Ένας σκουριασμένος κύλινδρος, σφηνωμένος στο χώμα, σαν να ανήκε σε κάποιο παλιό υπόγειο συγκρότημα.
Αρχικά νόμισαν πως ήταν δεξαμενή νερού ή κομμάτι της σοβιετικής αποχέτευσης. Μα καθώς πλησίασαν, ο αέρας γέμισε μια πικρή, καυστική μυρωδιά — σαν να είχε σκορπιστεί οξύ.

— «Πίσω! Γρήγορα!» — φώναξε ένας από τους μηχανικούς, καλύπτοντας το πρόσωπό του.

Κάτω από τη λάσπη φάνηκε ένα ξεθωριασμένο σύμβολο — τρεις ακτίνες πάνω σε κίτρινο φόντο. Ραδιενεργός κίνδυνος. Και πιο κάτω, στα αγγλικά:
“Danger. Do not open.”

Κανείς δεν μίλησε. Μόνο ο ήχος σταγόνων που έπεφταν από τα σίδερα ακούγονταν.

Κάλεσαν οικολογικές υπηρεσίες, στρατό, ειδικά συνεργεία. Μετά από ώρες αποκαλύφθηκε η αλήθεια: κάτω από τον δρόμο βρισκόταν μια εγκαταλειμμένη δεξαμενή με χημικά απόβλητα, θαμμένη εκεί από τη δεκαετία του ’70 — χωρίς έγγραφα, χωρίς προειδοποιήσεις. Την είχαν απλώς σκεπάσει με χώμα και ξεχάσει.

Τώρα το μέταλλο είχε σαπίσει, οι τοίχοι είχαν διαβρωθεί. Τα υπόγεια νερά είχαν κάνει το υπόλοιπο: το έδαφος υποχώρησε, και ο δρόμος κατέρρευσε.

Όταν διαπιστώθηκε ότι η δεξαμενή είχε υποστεί ρήγμα, ολόκληρη η περιοχή αποκλείστηκε. Οι κάτοικοι διατάχθηκαν να μείνουν στα σπίτια τους, το νερό κόπηκε.
Η πόλη έμεινε ακίνητη, με τον αέρα να μυρίζει χημεία και φόβο.

Ένας ηλικιωμένος, που ζούσε κοντά, ψιθύρισε:
— «Δούλευα εδώ πριν σαράντα χρόνια… Λέγανε πως κάτι είχαν θάψει κάτω απ’ τον δρόμο. Κανείς δεν το πίστευε.»

Τώρα πίστευαν όλοι.

Και οι ειδικοί, όρθιοι στην άκρη του κρατήρα, κοιτούσαν σιωπηλοί προς τα βάθη.
Γιατί ήξεραν: αν η κατάρρευση είχε συμβεί λίγες ώρες νωρίτερα, την ώρα που ο δρόμος έσφυζε από ζωή, η πόλη δε θα μιλούσε για καταστροφή — θα την ζούσε.