Λένε πως οι γάτες μπορούν να νιώσουν ό,τι παραμένει αόρατο για τον άνθρωπο — τον πόνο, την ανησυχία, τον ερχομό μιας συμφοράς. Οι νοσοκόμες στο θάλαμο δεν παραξενεύονταν πια· η γκρίζα με άσπρες πινελιές γάτα με τα κεχριμπαρένια μάτια εμφανιζόταν κάθε μέρα δίπλα στο κρεβάτι του αφεντικού της.

Ο ηλικιωμένος άντρας βρισκόταν εκεί πάνω από έναν μήνα. Οι συγγενείς τον είχαν ξεχάσει, κανείς δεν του έγραφε. Μόνο η γάτα — η μοναδική του συντροφιά — καθόταν υπομονετικά πλάι του, σαν να φύλαγε την καρδιά του.

Ξάπλωνε πάντα στο σημείο όπου πονούσε περισσότερο — στην κοιλιά, εκεί όπου οι παλιές πληγές και οι φλεγμονές δεν έλεγαν να περάσουν. Ήταν σαν να καταλάβαινε τον πόνο καλύτερα απ’ ό,τι τα ιατρικά μηχανήματα.

Οι γιατροί τη φρόντιζαν, τη φώναζαν χαμογελώντας «η νοσοκόμα Μούρκα». Ακόμη και οι πιο κατσούφηδες ασθενείς χαμογελούσαν βλέποντάς την να κουρνιάζει δίπλα του, τυλίγοντας την ουρά γύρω από το χέρι του.

Μέχρι που ήρθε εκείνη η μέρα που άλλαξε τα πάντα. Ο άντρας ετοιμαζόταν για μια δύσκολη επέμβαση, γνωρίζοντας πως από αυτήν εξαρτιόταν η ζωή του. Πριν τον οδηγήσουν στο χειρουργείο, ζήτησε μόνο ένα πράγμα:

— Αφήστε με να αποχαιρετήσω τη γάτα μου.

Του το επέτρεψαν. Η Μούρκα ανέβηκε απαλά στο κρεβάτι, ακούμπησε την κοιλιά του, μα ξαφνικά… πάγωσε. Το τρίχωμά της ανασηκώθηκε, καμπούριασε, άρχισε να συρίζει και να γρατζουνά τα χέρια του, σαν να προσπαθούσε να τον κρατήσει μακριά από κάτι που δεν έβλεπε κανείς.

Οι γιατροί σάστισαν — ποτέ δεν είχε αντιδράσει έτσι. Όμως η νοσοκόμα Μαρίνα πρόσεξε πως το χέρι του άντρα, εκεί όπου είχε καρφωθεί το βλέμμα της γάτας, άρχιζε να μελανιάζει.

— Γιατρό! Γρήγορα! — φώναξε.

Μέσα σε δευτερόλεπτα έτρεξαν κοντά του ο αναισθησιολόγος και ο χειρουργός. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι είχε σχηματιστεί ξαφνικά ένας θρόμβος που μπορούσε να σπάσει ανά πάσα στιγμή. Αν είχε ξεκινήσει η επέμβαση, δεν θα επιζούσε από την αναισθησία.

Χάρη στη γάτα, το χειρουργείο αναβλήθηκε και ο θρόμβος αφαιρέθηκε άμεσα. Μόνο τότε προχώρησαν στην αρχική εγχείρηση.

Λίγες μέρες αργότερα, όταν είχε συνέλθει, χάιδευε τη σωτήρα του που καθόταν στην άκρη του κρεβατιού.

— Το ήξερες, έτσι; — της ψιθύρισε. — Ένιωσες τον πόνο μου…

Από τότε, όλοι στο νοσοκομείο την αποκαλούσαν «η γάτα που νιώθει τον θάνατο». Μα για εκείνον ήταν απλώς η φίλη του — εκείνη που του χάρισε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, σιωπηλά, με τον δικό της τρόπο.