Η νεαρή μητέρα άφησε τη γάτα να κοιμηθεί δίπλα στο άρρωστο παιδί της — και έναν μήνα αργότερα δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβη. Την είχαν προειδοποιήσει δεκάδες φορές: «Μην αφήνεις γάτες κοντά σε μωρά, ειδικά σε άρρωστα». Όμως, εξαντλημένη από τις ατελείωτες νύχτες χωρίς ύπνο και το συνεχές κλάμα του γιου της, η Κλάρα αποφάσισε να παραβεί όλους τους κανόνες.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες μετά τη γέννα, ένιωθε πως το μωρό της ήταν διαφορετικό. Ένα μικρό, ζεστό πλασματάκι, τυλιγμένο σε γαλάζιο κορμάκι και ροζ σκουφάκι, χωρούσε ολόκληρο στην αγκαλιά της. Όμως η χαρά γρήγορα μετατράπηκε σε φόβο: οι γιατροί της είπαν ότι το παιδί γεννήθηκε με συγγενή καρδιοπάθεια. Δεν ήταν θανατηφόρα, αλλά απαιτούσε ησυχία και προσοχή. «Το πιο σημαντικό — να μη τον αφήνετε να κλαίει», είπαν οι γιατροί.

Μα το να συγκρατήσει το κλάμα του ήταν αδύνατο. Κάθε φορά που ο μικρός έκλαιγε, το στήθος του τρανταζόταν, τα χείλη του χλόμαιναν και η ανάσα του κοβόταν. Η Κλάρα, απελπισμένη, ψιθύριζε: «Ανάσανε, αγάπη μου… σε παρακαλώ…» — αλλά ηρεμούσε μόνο για λίγο.

Οι νύχτες έγιναν μαρτύριο. Το παιδί έβηχε και λαχάνιαζε, κι εκείνη καθόταν άγρυπνη δίπλα του. Ο άντρας της, ο Ντμίτρι, προσπάθησε αρχικά να βοηθήσει, αλλά γρήγορα η κούραση και η ένταση τον νίκησαν.
— Το έχεις κακομάθει, — είπε ψυχρά. — Χρειάζεται πειθαρχία, όχι τα δάκρυά σου.
— Είναι μόλις ενός μήνα, — απάντησε με απόγνωση. — Η καρδιά του δεν αντέχει το στρες.
Εκείνος απλώς γύρισε την πλάτη. Τα λόγια του πονούσαν περισσότερο κι από πληγή.

Ένα βράδυ, καθώς το παιδί έκλαιγε ασταμάτητα, η Κλάρα έπεσε εξαντλημένη στο κάθισμα δίπλα στην κούνια. Και τότε, ο γκρίζος ριγωτός γάτος, ο Μπάρσικ, μπήκε ήσυχα στο δωμάτιο και πήδηξε πάνω στην κούνια.
— Όχι! — φώναξε τρομαγμένη η Κλάρα.

Μα πριν προλάβει να τον απομακρύνει, το παιδί ξαφνικά σταμάτησε να κλαίει. Ο βήχας κόπηκε, η ανάσα του έγινε ήρεμη. Ο Μπάρσικ κουλουριάστηκε δίπλα του και ακούμπησε απαλά το πόδι του στην κοιλίτσα του μωρού. Για πρώτη φορά μετά από πολλές νύχτες, ο μικρός αποκοιμήθηκε βαθιά.

Η Κλάρα δεν πίστευε στα μάτια της. Τη στιγμή εκείνη, ο Ντμίτρι μπήκε στο δωμάτιο και πάγωσε.
— Είσαι τρελή; — ψιθύρισε οργισμένα. — Αυτό το ζώο μπορεί να τον πνίξει ή να τον μολύνει!
— Κοίταξέ τον, — απάντησε ήρεμα. — Είναι ήρεμος. Αναπνέει κανονικά.

Ο Ντμίτρι έφυγε χτυπώντας την πόρτα. Η Κλάρα έμεινε μόνη, ακούγοντας μόνο το σταθερό ρυθμό της ανάσας του γιου της και το απαλό γουργούρισμα της γάτας.

Από εκείνη τη νύχτα, ο Μπάρσικ άρχισε να έρχεται μόνος του κάθε βράδυ. Όποτε ξάπλωνε δίπλα στο παιδί, εκείνο κοιμόταν χωρίς βήχα, χωρίς δύσπνοια. Όμως οι γύρω της την κατέκριναν. Οι γείτονες κουτσομπόλευαν, οι συγγενείς τη θεωρούσαν παράλογη. Ακόμα και η αδερφή της, η Μαρίνα, της είπε:
— Είσαι τρελή! Οι γάτες μεταφέρουν μικρόβια! Παίζεις με τη ζωή του παιδιού σου!
— Χωρίς αυτόν δεν κοιμάται, — αποκρίθηκε η Κλάρα ήρεμα. — Όταν δεν είναι εδώ, δυσκολεύεται να αναπνεύσει.

Οι εβδομάδες πέρασαν. Ο μικρός άρχισε να δυναμώνει, το δέρμα του ρόδιζε, η αναπνοή του σταθεροποιήθηκε. Ώσπου μια μέρα, ο Ντμίτρι, βλέποντας ξανά τη γάτα δίπλα στο μωρό, εξερράγη:
— Ή η γάτα ή εγώ!
Από τη φωνή του, το παιδί ταράχτηκε και άρχισε να κλαίει, μα ο Μπάρσικ πλησίασε, ακούμπησε τη μουσούδα του στο πρόσωπο του μικρού και άρχισε να γουργουρίζει. Το μωρό ηρέμησε αμέσως.
Η Κλάρα τον κοίταξε στα μάτια:
— Δεν θα διώξω αυτόν που βοηθάει το παιδί μας.

Ένα μήνα αργότερα, πήγαν για επανεξέταση. Ο γιατρός, ο δρ. Προχόροφ, ξεφυλλίζοντας τον φάκελο, σήκωσε το βλέμμα του έκπληκτος:
— Η κατάστασή του βελτιώθηκε εντυπωσιακά. Ο παλμός του είναι σταθερός, η αναπνοή ήρεμη. Τι κάνατε διαφορετικά;
Η Κλάρα δίστασε, αλλά τελικά είπε την αλήθεια:
— Τον αφήσαμε να κοιμάται με τη γάτα.

Ο γιατρός χαμογέλασε αμυδρά.
— Ακούγεται ασυνήθιστο, αλλά ίσως να έχει βάση. Οι γάτες, με τη θερμότητά τους και το γουργούρισμά τους, έχουν πράγματι θεραπευτικές ιδιότητες — ηρεμούν την καρδιά, σταθεροποιούν την αναπνοή, μειώνουν το άγχος. Βεβαιωθείτε μόνο ότι το ζώο είναι υγιές. Ίσως η γάτα σας να έγινε το φάρμακό του.

Ο Ντμίτρι στεκόταν δίπλα, σιωπηλός. Τα μάτια του μαλάκωσαν.
— Συγχώρεσέ με, — είπε χαμηλόφωνα. — Δεν πίστευα.
— Ούτε εγώ, — χαμογέλασε η Κλάρα. — Μάλλον ο γιος μας πίστεψε πρώτος.

Το ίδιο βράδυ, ο Ντμίτρι στάθηκε μπροστά στην κούνια, κοιτάζοντας τον Μπάρσικ κουλουριασμένο δίπλα στο μωρό. Έσκυψε, χάιδεψε τη γάτα και ψιθύρισε:
— Φύλαξέ τον.

Η Κλάρα τους παρατηρούσε από την πόρτα, με τα μάτια βουρκωμένα. Στο σπίτι όπου άλλοτε βασίλευαν ο φόβος και η αγωνία, τώρα κυριαρχούσε μόνο η απαλότητα του γουργουρητού και η ήρεμη ανάσα του παιδιού.

Μερικές φορές, η αγάπη και η σωτηρία έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις.
Κι εσείς τι πιστεύετε; Οι γάτες έχουν πραγματικά το χάρισμα της θεραπείας — ή ήταν απλώς μια ευτυχισμένη σύμπτωση;