Στην αρχή νόμιζα ότι υπερβάλλω. Αλλά η γάτα μου άρχισε να συμπεριφέρεται όλο και πιο περίεργα — ειδικά τη νύχτα. Και τότε κοίταξα την καταγραφή από την κάμερα… και δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.

Όταν αποφάσισα να αποκτήσω κατοικίδιο, ονειρευόμουν έναν ήρεμο, τρυφερό γάτο που θα κοιμάται στα πόδια μου και θα γουργούριζε τα βράδια. Διαλέξαμε ένα ενήλικο ζώο — εκπαιδευμένο, ήσυχο, τέλειο για οικογενειακή θαλπωρή. Όμως, την πρώτη κιόλας νύχτα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Ο γάτος δεν ξάπλωσε. Στάθηκε δίπλα στην πόρτα του υπνοδωματίου, ακίνητος, σαν να περίμενε κάποιον. Τα μάτια του αντανακλούσαν το αχνό φως του νυχτερινού φωτός, ενώ το σώμα του ήταν σφιγμένο, σαν κυνηγός.

Με έπιασε ο οίκτος και τον κάλεσα κοντά μου. Πήδηξε στο κρεβάτι και ξάπλωσε στο προσκέφαλο. Τότε δεν ήξερα ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Μερικές μέρες μετά, άρχισα να νιώθω χειρότερα. Ο λαιμός μου ήταν ξηρός, η αναπνοή δύσκολη, σαν κάτι να πίεζε αργά το στήθος μου. Ο γιατρός είπε ότι δεν ήταν αλλεργία.

Και τότε συνέβη κάτι που με τρόμαξε σοβαρά.

Μέσα στη νύχτα ξύπνησα από ένα βάρος στο στήθος. Ο γάτος καθόταν πάνω μου, ακίνητος, κοιτώντας με επίμονα. Το βλέμμα του ήταν βαθύ, σχεδόν ανθρώπινο. Ένιωσα ρίγος.

Το επόμενο πρωί εγκατέστησα κάμερα, αποφασισμένος να μη μαντεύω πια. Και ό,τι είδα στην καταγραφή με συγκλόνισε πραγματικά.

Κάθε νύχτα, περίπου την ίδια ώρα, η γάτα πλησίαζε σιωπηλά, ξάπλωνε πάνω στο στήθος μου και άρχιζε να γουργουρίζει. Δεν κινούνταν, δεν προσπαθούσε να βολευτεί — απλώς έμενε εκεί, σαν να εκτελεί κάποια αποστολή.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν απλώς ένδειξη αγάπης. Αλλά σύντομα έγινε σαφές: επέλεγε πάντα το ίδιο σημείο, ακριβώς εκεί που ένιωθα έντονη πίεση και πόνο.

Ξυπνούσα ιδρωμένος, με την αίσθηση ότι κάποιος με πνίγει. Μερικές φορές ένιωθα ότι υπήρχε κάποιος στο δωμάτιο.

Κάποια στιγμή σχεδόν πίστεψα ότι η γάτα έβλεπε κάτι που εγώ δεν μπορούσα.

Απελπισμένος, ξαναπήγα στον γιατρό, ζητώντας λεπτομερείς εξετάσεις. Και η διάγνωση ήταν απρόσμενη — πρόβλημα με τον θυρεοειδή.

Όταν το μοιράστηκα με φίλους, πολλοί απλώς έγνεψαν: «Οι γάτες νιώθουν τον πόνο». Κάποιοι είπαν ότι ξαπλώνουν στα άρρωστα σημεία για να ανακουφίσουν τον ιδιοκτήτη, σαν να μεταφέρουν τη ζεστασιά τους.

Τότε κατάλαβα — η γάτα μου δεν με τρόμαζε. Με προειδοποιούσε.

Τώρα, όταν έρχεται πάλι τη νύχτα, δεν την διώχνω. Την αφήνω να ξαπλώσει στο στήθος μου και ακούω το γουργούρισμά της, σαν παλμό ηρεμίας. Δεν φοβάμαι πια. Είμαι ευγνώμων.