Η βαθιά, σχεδόν καθολική επιθυμία των γονέων είναι να δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν, να προχωρούν στη ζωή, να ανθίζουν. Όμως, για κάποιους, αυτό το προνόμιο διακόπτεται πρόωρα. Όσοι ξεκινούν τη γονεϊκότητα σε μεγαλύτερη ηλικία συχνά βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα περιορισμένο παράθυρο χρόνου – μια πραγματικότητα που φεύγει σαν άμμος ανάμεσα στα δάχτυλα. Οι μεγαλύτερης ηλικίας γονείς δεν έρχονται αντιμέτωποι μόνο με τις προκλήσεις της ηλικίας, αλλά και με την κριτική του κοινωνικού περίγυρου — όπως στην περίπτωση μιας 66χρονης γυναίκας, της οποίας η εγκυμοσύνη με δίδυμα προκάλεσε σοκ στην ίδια της την οικογένεια.

Η Μαρία Κάρμεν ντελ Μπουσαντά, μια συνταξιούχος από την Ισπανία, είχε από μικρή ένα ανεκπλήρωτο όνειρο: να γίνει μητέρα. Όταν πέθανε η δική της μητέρα, η Μαρία Κάρμεν αποφάσισε πως είχε έρθει η στιγμή να κυνηγήσει αυτό το όνειρο — όσο παράτολμο κι αν φάνταζε. Δικαιολόγησε την απόφασή της λέγοντας πως οι περιστάσεις την οδήγησαν εκεί. Κράτησε μυστική την εγκυμοσύνη της όσο μπορούσε, μέχρι που η κοιλιά της την πρόδωσε. Τότε, ήρθαν τα σχόλια, η αμφισβήτηση, οι κατηγορίες περί εγωισμού από τα κοντινά της πρόσωπα.

Για να φτάσει στον στόχο της, η Μπουσαντά ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες και υπεβλήθη σε εξωσωματική γονιμοποίηση, αποκρύπτοντας την πραγματική της ηλικία από την κλινική στην Καλιφόρνια. Πούλησε ακόμη και το σπίτι της για να καλύψει τα έξοδα της θεραπείας. Το 2006 έφερε στον κόσμο δύο αγόρια — και έγινε, τότε, η γηραιότερη μητέρα του κόσμου. Ωστόσο, η χαρά της δεν κράτησε πολύ. Λίγο μετά τη γέννηση των διδύμων, διαγνώστηκε με καρκίνο των ωοθηκών, γεγονός που έκανε την ανατροφή των παιδιών της ακόμα πιο δύσκολη. Παρ’ όλα αυτά, δεν έπαψε να είναι αφοσιωμένη μητέρα — δεν τους αποκάλυψε ποτέ την ασθένειά της, κρίνοντας πως ήταν πολύ μικροί για να καταλάβουν.

Ο χρόνος της ως μητέρα ήταν σύντομος και γεμάτος προκλήσεις. Η ελπίδα της να βρει έναν νεότερο σύντροφο που θα τη βοηθούσε στην ανατροφή των παιδιών της δεν εκπληρώθηκε. Η οικογένειά της ήταν εκείνη που ανέλαβε τελικά το βάρος της φροντίδας. Το 2009, η Μαρία Κάρμεν έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω της τα δυο της παιδιά. Μέχρι τέλους πίστευε πως θα ζούσε πολλά χρόνια — μα η μοίρα είχε άλλα σχέδια.

Ο αδελφός της, ο οποίος στην αρχή είχε καταδικάσει τις επιλογές της, έγινε ο προστάτης των παιδιών, εκφράζοντας την αγάπη του, ανεξαρτήτως του πώς ήρθαν στον κόσμο. Ένας στενός οικογενειακός φίλος επιβεβαίωσε πως τα δίδυμα μεγάλωναν ευτυχισμένα, σε ένα περιβάλλον γεμάτο φροντίδα. Ο χαμένος χρόνος με τη μητέρα τους ήταν η τραγική συνέπεια μιας ανίατης ασθένειας. Εκείνος ο φίλος θρηνούσε το γεγονός πως η Μαρία Κάρμεν δεν είχε περισσότερο χρόνο κοντά στα παιδιά της.

Στις τελευταίες της συνεντεύξεις, η ίδια δήλωνε πως δεν μετανιώνει για τίποτα. Το μόνο που ήθελε ήταν να αγαπήσει και να αγαπηθεί από τα παιδιά της. Και σήμερα, η ευχή όλων είναι μία: η οικογένειά της να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη της και να μοιραστεί την εξαιρετική της ιστορία με εκείνα τα δύο μικρά αγόρια, που υπήρξαν το θαύμα της ζωής της.