Η κόρη μου ήταν μόλις δύο χρονών όταν πρωτοεντυπωσιάστηκε από αυτό. Οι γείτονές μας είχαν ένα αληθινό άλογο στο σπίτι τους. Για ένα μικρό παιδί, αυτό έμοιαζε με θαύμα: μπορούσε να περνά ώρες ολόκληρες δίπλα σε αυτό το μεγάλο, γαλήνιο ζώο.

Τύλιγε τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό του, ακουμπούσε το μάγουλό της στη μαλακή του χαίτη, χάιδευε με τις μικρές της παλάμες τη ζεστή του ράχη. Κάποιες φορές έπαιζαν μαζί στη σοφίτα με το άχυρο, κι άλλοτε η μικρή αποκοιμιόταν εκεί, δίπλα στο άλογο, σαν να ήταν ο καλύτερός της φίλος.

Εμείς γελούσαμε βλέποντάς τα, αν και κατά βάθος ανησυχούσαμε — γιατί, όσο ήρεμο κι αν ήταν, το άλογο παραμένει ένα μεγαλόσωμο ζώο. Όμως από την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν φανερό: το άλογο είχε κάτι το ξεχωριστό. Ήταν απίστευτα ήρεμο και σχεδόν ανθρώπινα προσεκτικό, σαν να καταλάβαινε πως μπροστά του είχε ένα παιδί που χρειαζόταν απαλότητα και τρυφερότητα.

Αυτό συνεχίστηκε για μήνες. Η κόρη μας δενόταν όλο και περισσότερο μαζί του, κι εκείνο ανταποκρινόταν με αγάπη. Ώσπου μια μέρα ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα μας. Ο γείτονας στεκόταν εκεί, πιο σοβαρός από ποτέ.

— «Πρέπει να μιλήσουμε», είπε μόλις μπήκε.

— «Συνέβη κάτι; Έκανε κάτι η κόρη μου;» ρώτησα με αγωνία.

— «Όχι», απάντησε κουνώντας το κεφάλι. «Αλλά αφορά την κόρη σας. Πρέπει οπωσδήποτε να την πάτε σε γιατρό».

Η καρδιά μου πάγωσε.

— «Γιατί; Τι συμβαίνει;»

Και τότε έμαθα κάτι φριχτό.

Ο γείτονας εξήγησε πως το άλογό του, που είχε εκπαιδευτεί να αντιλαμβάνεται αλλαγές στην υγεία των ανθρώπων, είχε αρχίσει τελευταία να φέρεται περίεργα γύρω από την κόρη μας.

Δεν έπαιζε πια ήρεμα, αλλά τη μύριζε με αγωνία, σαν να προσπαθούσε να καταλάβει κάτι, και μερικές φορές στεκόταν ανάμεσα στο παιδί και στους άλλους, λες και το προστάτευε.

Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν ιδιοτροπίες του ζώου, όμως τα λόγια του γείτονα μας ανησύχησαν.

Πήγαμε τελικά στον γιατρό. Κι εκεί ακούσαμε τη φρικτή διάγνωση: η δίχρονη κόρη μας είχε καρκίνο. Όμως, χάρη στο ότι η ασθένεια εντοπίστηκε στο αρχικό στάδιο, οι γιατροί μπόρεσαν να δράσουν άμεσα.

Σήμερα, η κόρη μου είναι ζωντανή και υγιής. Συνεχίζει να λατρεύει να παίζει με το άλογο του γείτονα, κι εμείς το κοιτάζουμε με ευγνωμοσύνη. Γιατί εκείνο ήταν που πρώτο μας έδωσε το σημάδι πως έπρεπε να προσέξουμε την υγεία του παιδιού μας.