Οι επιστήμονες τόλμησαν κάτι που σε πολλούς φάνηκε καθαρή τρέλα: άφησαν εκατομμύρια μέλισσες στην καρδιά μιας νεκρής ερήμου. Εκεί όπου ο αέρας έμοιαζε ακίνητος και ο ήλιος έλιωνε καθετί ζωντανό, τώρα αντηχούσε το βουητό ενός μελισσιού.

«Είναι παραφροσύνη!» έλεγαν οι σκεπτικιστές. «Οι μέλισσες θα πεθάνουν την πρώτη κιόλας μέρα!» Μα η ομάδα των ερευνητών επέμενε — το πείραμα έπρεπε να αποδείξει αν ο άνθρωπος μπορούσε να ξαναφέρει τη ζωή εκεί όπου είχε σβήσει προ πολλού.

Πέρασε μια εβδομάδα γεμάτη αγωνία. Οι μέλισσες άρχισαν να χτίζουν τις κυψέλες τους, να πετούν πάνω από σπάνια φυτά, σαν να αναζητούσαν κάτι αόρατο. Κανείς δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε.

Ένα μήνα αργότερα, η έρημος δεν θύμιζε τον εαυτό της. Εκεί όπου απλωνόταν άμμος και σιωπή, τώρα ξεφύτρωναν πράσινοι βλαστοί μηδικής, απλώνοντας τη δροσερή τους μυρωδιά. Ο αέρας γέμισε ξανά με άρωμα λουλουδιών. Οι μέλισσες όχι μόνο επέζησαν — αλλά προσαρμόστηκαν. Κάθε μία γονιμοποιούσε εκατοντάδες άνθη την ημέρα, σκορπίζοντας γύρη σαν χρυσό πέπλο πάνω στο έδαφος.

Όταν οι επιστήμονες υπολόγισαν τα αποτελέσματα, δεν πίστευαν στα μάτια τους: η παραγωγή είχε τριπλασιαστεί σε σχέση με τα συνηθισμένα πειράματα. Οι μέλισσες είχαν γίνει πιο ανθεκτικές, πιο δυνατές και γέμιζαν τις κυψέλες τους με περισσότερο μέλι από ποτέ.

Εκείνοι που κάποτε γελούσαν με την ιδέα, τώρα ταξίδευαν για να δουν το θαύμα με τα ίδια τους τα μάτια. Ανάμεσα στους καυτούς αμμόλοφους είχαν γεννηθεί νησίδες ζωής — σαν να αποφάσισε η ίδια η φύση να χαρίσει στους ανθρώπους μια δεύτερη ευκαιρία.