Η χαρά της Έμιλυ από τη γέννηση των τριδύμων της — της Σόφι, της Λίλυ και της Γκρέις — μετατράπηκε σε παγωμένο σοκ τη στιγμή που ο σύζυγός της, Τζακ, επέστρεψε στο μαιευτήριο μετά από μια απλή βόλτα για δουλειές. Ήταν χλωμός, απέφευγε να τη κοιτάξει στα μάτια, και αυτό που ξεστόμισε την άφησε άφωνη: «Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα κορίτσια…». Σύμφωνα με τον Τζακ, η μητέρα του είχε επισκεφθεί μια μάντισσα, η οποία προέβλεψε ότι τα παιδιά θα φέρουν καταστροφή — ακόμη και τον ίδιο του τον θάνατο.

Η Έμιλυ πάγωσε. Το μυαλό της αρνιόταν να δεχτεί ότι ένας πατέρας θα ήθελε να εγκαταλείψει τα νεογέννητα παιδιά του βασισμένος σε δεισιδαιμονίες. Ο θυμός και η θλίψη έσμιξαν, ενώ ο κόσμος της έμοιαζε να γκρεμίζεται.

Παρά τις ικεσίες της και την παράλογη φύση της κατάστασης, ο φόβος του Τζακ — τροφοδοτούμενος από την επιμονή της μητέρας του και την φαινομενική “αξιοπιστία” της προφητείας — τον οδήγησε σε μια φρικτή απόφαση. Της είπε ότι μπορούσε να πάρει τα μωρά στο σπίτι, όμως ο ίδιος δεν θα ερχόταν μαζί. Ένας ψίθυρος συγγνώμης και η πόρτα του δωματίου έκλεισε πίσω του, αφήνοντάς την μόνη, με τρία βρέφη στην αγκαλιά και την καρδιά ραγισμένη από προδοσία και φόβο.

Οι εβδομάδες που ακολούθησαν μετατράπηκαν σε έναν δύσκολο χορό μοναχικής μητρότητας. Η Έμιλυ, όμως, στάθηκε όρθια. Έδωσε την ψυχή της στα κορίτσια της. Και τότε, κατά την επίσκεψη της Μπεθ — της αδελφής του Τζακ — η αλήθεια ήρθε στην επιφάνεια σαν μαχαιριά: δεν υπήρξε ποτέ μάντισσα. Η μητέρα του Τζακ είχε εφεύρει όλη την ιστορία, από φόβο ότι τα τρίδυμα θα της «έκλεβαν» την προσοχή του γιου της. Μια καλοστημένη, άκαρδη απάτη που διέλυσε μια οικογένεια.

Με την αλήθεια πλέον στα χέρια της, η Έμιλυ αναζήτησε τον Τζακ. Πίστευε ότι, μόλις μάθαινε την εξαπάτηση, θα γυρνούσε κοντά τους. Όμως εκείνος — δέσμιος του φόβου και της δειλίας του — αρνήθηκε να δει καθαρά. Δεν πίστεψε, δεν θέλησε να ακούσει. Και η δεύτερη προδοσία του σφράγισε οριστικά την απόφασή της: θα προχωρούσε μπροστά μόνη της. Με τη Σόφι, τη Λίλυ και τη Γκρέις στο πλευρό της — τις μοναδικές αλήθειες που είχε ανάγκη.

Ένα χρόνο μετά, εμφανίστηκε ξανά. Άλλος άνθρωπος, μετανιωμένος, ζητούσε μια δεύτερη ευκαιρία. Μα η Έμιλυ δεν ήταν πια η γυναίκα που κάποτε παρακάλεσε να μείνει. Ήταν μια δυνατή, ικανή μητέρα, που είχε σταθεί στα πόδια της και είχε χτίσει μια νέα, αληθινή οικογένεια — χωρίς εκείνον. Με καθαρή ματιά και ήρεμη καρδιά, του έκλεισε την πόρτα.

Γιατί πλέον ήξερε: δεν ήταν τα κορίτσια που έφεραν την καταστροφή. Ήταν ο ίδιος, με τη δειλία του. Κι εκείνη — με την αγάπη και τη δύναμη της μητρότητας — ήταν όλα όσα χρειάζονταν.