Μια πρωινή ξύπνηση με γέμισε έκπληξη: η πάνα του μωρού μου ήταν ήδη καθαρή και το μπιμπερό άδειο. Όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της νύχτας, έμεινα κυριολεκτικά άφωνη.

Είμαι μονογονέας και μεγαλώνω μόνη μου τον οκτάμηνο γιο μου. Είναι ένα πολύ δραστήριο μωρό — πάντα σε κίνηση, ξυπνάει συχνά κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Μια μέρα όμως συνέβη κάτι παράξενο. Όταν πήγα να του αλλάξω την πάνα, έμεινα έκπληκτη: ήταν ήδη καθαρή. Το μπιμπερό του, επίσης άδειο. Αρχικά σκέφτηκα ότι ίσως είχα σηκωθεί εγώ μέσα στη νύχτα, αλλά δεν θυμόμουν τίποτα.

Την επόμενη μέρα το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε — ξανά καθαρή πάνα, ξανά άδειο μπιμπερό — και πάλι δεν θυμόμουν να το έχω κάνει εγώ. Άρχισα να ανησυχώ. Μήπως ήμουν υπνοβάτης; Ήταν η μόνη λογική εξήγηση. Νύχτα με τη νύχτα το μωρό κοιμόταν ήσυχα, και κάθε πρωί όλα ήταν έτοιμα και καθαρά.

Τελικά αποφάσισα να μην κοιμηθώ καθόλου για να δω τι πραγματικά συνέβαινε.

Κι εκείνη η νύχτα με άφησε άφωνη.

Η αλήθεια αποκαλύφθηκε: η εξάχρονη κόρη μου μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο του μικρού αδελφού της. Με απίστευτη προσοχή και ευγένεια, του άλλαξε την πάνα και του έδωσε το μπιμπερό, σαν μικρή μαμά. Δεν ήταν κουρασμένη ούτε νυσταγμένη — κινούταν με ηρεμία, σαν να το είχε κάνει πολλές φορές πριν.

Όταν με αντιλήφθηκε να ξυπνώ, με κοίταξε ντροπαλά και ψιθύρισε:

«Ήθελα απλώς να σε βοηθήσω, μαμά… για να μπορέσεις να κοιμηθείς».

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Χωρίς να το ξέρω, η μικρή μου κόρη με βοηθούσε στη σιωπή της νύχτας — σαν μικρή μαμά, φροντίζοντας τον αδελφό της, ενώ εγώ κοιμόμουν.