Η Μία, 48 ετών, είχε ζήσει για χρόνια με τον βαθύ πόνο της ατεκνίας και με την συνεχόμενη ερώτηση των άλλων: «Είστε παντρεμένη; Έχετε παιδιά;» Μετά από εξαντλητικές θεραπείες γονιμότητας και μια σειρά αποτυχημένων σχέσεων, όπου οι άντρες την εγκατέλειπαν τελικά λόγω της αδυναμίας της να φέρει παιδί στον κόσμο, η Μία παραιτήθηκε και αποφάσισε να ζήσει μια ήσυχη ζωή μόνη της, σε ένα σπίτι που ήταν πολύ μεγάλο για ένα άτομο. Παρόλο που γέμισε τους χώρους με βιβλία και φυτά, η σιωπή και ο συνεχής πόνος για την οικογένεια που ποτέ δεν είχε παρέμεναν. Η σκέψη της υιοθεσίας της ψιθύριζε στο μυαλό για χρόνια, αλλά φοβόταν να ελπίσει ξανά. Τελικά, ένα γκρίζο πρωινό Τρίτης, μετά από ένα ακόμα μοναχικό πρωινό, πήγε στο τοπικό παιδικό σπίτι, έτοιμη να επιλέξει η ίδια και να ρισκάρει την καρδιά της για μια τελευταία φορά.

Στο ίδρυμα, τα μάτια της έπεσαν σε ένα μικρό κορίτσι, τη Λίλα, που καθόταν μόνη στο παράθυρο, κουλουριασμένη σαν να ήθελε να εξαφανιστεί. Οι ματιές τους συναντήθηκαν, και στα μεγάλα καστανά μάτια της Λίλα η Μία είδε μια βαθιά, αρχαία θλίψη. Η Μία γονάτισε δίπλα της και έμαθε ότι η Λίλα ήταν στο ίδρυμα εδώ και ένα χρόνο, περνώντας από διάφορες ανάδοχες οικογένειες. Η κοινωνική λειτουργός, κα Patterson, αποκάλυψε την καρδιοθραυστική αλήθεια: η Λίλα είχε λευχαιμία, η οποία είχε επιστρέψει την περασμένη άνοιξη. Η ασθένειά της ήταν «πολύ για τις περισσότερες οικογένειες για να την αναλάβουν». Όταν η Λίλα ρώτησε σιγανά: «Πιστεύετε ότι κάποιος θα με ήθελε; Ακόμα κι αν αρρωστήσω ξανά;», η καρδιά της Μίας έσπασε. Υποσχέθηκε στη Λίλα: «Αγαπούλα μου, πιστεύω ότι κάποιος σε θέλει», και ξεκίνησε τη μακρά διαδικασία υιοθεσίας.

Μετά από εβδομάδες συνεντεύξεων και χαρτοκοπίας, η Λίλα έγινε επίσημα κόρη της Μίας. Ο πρώτος μήνας στο σπίτι ήταν γεμάτος αγάπη, γνωριμία με τους νέους ρυθμούς και διαχείριση των επισκέψεων στο νοσοκομείο. Τότε, ένα πρωί Τετάρτης, η καινούργια της ζωή διακόπηκε δραματικά από μια λιμουζίνα και άντρες με σκούρα κοστούμια. Ένας δικηγόρος, ο κ. Caldwell, ενημέρωσε τη Μία ότι οι βιολογικοί γονείς της Λίλα, ο Robert και η Emily, είχαν σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό ατύχημα όταν η Λίλα ήταν μωρό και είχαν αφήσει μια σημαντική περιουσία σε trust. Οι οδηγίες του trust ανέφεραν ότι τα $4,7 εκατομμύρια θα αποδεσμεύονταν μόνο αν η Λίλα υιοθετούνταν από κάποιον που την επέλεγε καθαρά από αγάπη, για να εξασφαλιστεί ότι δεν θα την έπαιρναν ξένοι που κινούνταν από το χρήμα. Ο δικηγόρος παρέδωσε στη Μία ένα γράμμα από τους γονείς της Λίλα, ευχαριστώντας εκείνον που θα γινόταν η οικογένειά της για την αγάπη του προς την κόρη τους.

Η κληρονομιά δεν εξασφάλισε μόνο οικονομική σταθερότητα, αλλά διασφάλισε επίσης ότι η Λίλα θα λάμβανε την καλύτερη δυνατή ιατρική φροντίδα. Μετακόμισαν στο πανέμορφο διώροφο σπίτι που είχαν αφήσει οι γονείς της Λίλα – ένα σπίτι με περιμετρική βεράντα και άγριο κήπο, που η Λίλα αμέσως αναγνώρισε ως τον χώρο που πάντα της ανήκε. Καθώς η Λίλα κοίταζε μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία των βιολογικών της γονιών, που την κρατούσαν μωρό, ένιωσε μια σύνδεση και ρώτησε τη Μία: «Νομίζεις ότι είναι χαρούμενοι που σε βρήκα;» Με την ειδική θεραπεία, η υγεία της Λίλα άρχισε να βελτιώνεται δραματικά. Οι γιατροί άρχισαν να χρησιμοποιούν λέξεις όπως «υποχώρηση», και μέχρι το φθινόπωρο η διάγνωση επιβεβαιώθηκε.

Τρία χρόνια αργότερα, η 13χρονη Λίλα είναι υγιής, ζωντανή και γεμάτη ζωή, με τα όνειρά της για τον κήπο να ανθίζουν σε πλήρη ανάπτυξη. Το κορνιζαρισμένο γράμμα των βιολογικών της γονιών κρέμεται στον τοίχο, καθημερινή υπενθύμιση της αγάπης που ξεπέρασε τον θάνατο. Η Μία, κάποτε μοναχική και συντετριμμένη από την ατεκνία, βρήκε τη μεγαλύτερη χαρά της σε μια αγάπη που επιλέχθηκε, όχι βιολογική. Η άφιξη της Λίλα, γεννημένη από απελπισία και τραγωδία αλλά καθοδηγούμενη από τον πιο καθαρό τύπο αγάπης, γέμισε κάθε κενό στην καρδιά της Μίας. Τελικά, η Μία κατάλαβε ότι η μητρότητα δεν έχει να κάνει με τη βιολογία· έχει να κάνει με το να είσαι εκεί και με μια αγάπη που δεν εγκαταλείπει. Καθώς παρακολουθεί τη Λίλα να ανθίζει, γνωρίζει ότι η κόρη της γεννήθηκε δύο φορές – μία φορά στον κόσμο και μία φορά στην καρδιά της – και και στις δύο φορές ήταν τέλεια.