Μια καταιγιστική νύχτα του Οκτώβρη, ήμουν μια νέα γυναίκα που δούλευα τη βραδινή βάρδια σε μια τοπική ταβέρνα. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα, και καθώς οδηγούσα προς το σπίτι, παρατήρησα έναν άντρα κουλουριασμένο κάτω από μια στάση λεωφορείου, τρέμοντας από το κρύο. Νιώθοντας μια εσωτερική συμπόνια, του προσέφερα μια βόλτα. Αυτός δέχτηκε, η ευγνωμοσύνη του εμφανής παρά την σιωπηλή του συμπεριφορά.

Τον έφερα σπίτι, του πρόσφερα ζεστά ρούχα και ένα ζεστό γεύμα. Παρουσιάστηκε ως ο Τζέιμς, ένας άντρας βαρύς από τα βάρη της ζωής. Του έδωσα ένα εισιτήριο λεωφορείου και λίγα χρήματα, ελπίζοντας να τον βοηθήσουν να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Με ευχαρίστησε θερμά, υποσχόμενος να ανταποδώσει την καλοσύνη μου κάποτε.

Πέρασαν τα χρόνια, και συνέχισα με τη ζωή μου, παντρεύτηκα και έφτιαξα οικογένεια. Η μνήμη του Τζέιμς χάθηκε στο βάθος του χρόνου. Και τότε, μια Κυριακή βράδυ, ξαφνικά, ένας καλοντυμένος άντρας χτύπησε την πόρτα μου. Ήταν ο Τζέιμς, μεταμορφωμένος και επιτυχημένος. Είχε κρατήσει την υπόσχεσή του, χρησιμοποιώντας την καλοσύνη που του είχα δείξει για να χτίσει μια επιτυχημένη επιχείρηση και να βοηθήσει άλλους που είχαν ανάγκη.

Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, μου χάρισε ένα σπίτι. Ήμουν συγκλονισμένη από τη γενναιοδωρία του και την βαθιά επίδραση που είχε η μικρή μου πράξη καλοσύνης στη ζωή του. Η ιστορία του ήταν απόδειξη της δύναμης της ανθρώπινης σύνδεσης και του αντίκτυπου της συμπόνιας.

Αυτή η καταιγιστική νύχτα είχε γίνει σημείο καμπής και για τους δύο μας. Μου υπενθύμισε ότι ακόμα και οι μικρότερες πράξεις καλοσύνης μπορούν να έχουν μακροχρόνιες συνέπειες. Και με δίδαξε ότι τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή έρχονται συχνά απροσδόκητα, με τη μορφή ενός ζεστού γεύματος, μιας βοηθητικής χείρας ή μιας απλής πράξης συμπόνιας.