Η Έριν Μέρφι, που έγινε γνωστή σε εκατομμύρια τηλεθεατές ως η μικρή Ταμπίθα Στίβενς στη θρυλική κωμική σειρά Μαγισσούλα (Bewitched), αποφάσισε τελικά να χαράξει μια εντελώς διαφορετική πορεία από τη δόξα του Χόλιγουντ. Γεννημένη το 1964, άρχισε να παίζει μόλις δύο ετών και υποδύθηκε την κόρη της Σαμάνθα και του Ντάριν από το 1966 έως το 1972. Παρά τις πολλές προτάσεις που ακολούθησαν, προτίμησε να απομακρυνθεί, να ζήσει μια πιο φυσιολογική παιδική ηλικία με κατασκηνώσεις και δραστηριότητες, ακόμη και να αρνηθεί ρόλο στη σειρά The Waltons.

Η αποχώρησή της ήταν απόλυτα συνειδητή. Όπως έχει πει, ήθελε να «φύγει από το χώρο πριν ο χώρος την απορρίψει», αποφεύγοντας την πίεση των ατελείωτων οντισιόν. Παρ’ όλα αυτά, δεν έκοψε ποτέ ολοκληρωτικά τις γέφυρες με την τηλεόραση: κατά καιρούς εμφανίστηκε σε ανεξάρτητες παραγωγές και διαδικτυακές σειρές, συχνά με χιούμορ για το παρελθόν της. Το 2019 μάλιστα ξαναφόρεσε το “μανδύα” της Ταμπίθα σε μια παιχνιδιάρικη εμφάνιση στο TV Therapy.

Πίσω όμως από τις κάμερες, η Μέρφι αφοσιώθηκε στο σημαντικότερο «ρόλο» της: αυτόν της μητέρας έξι γιων. Πάντα τόνιζε την αξία της ατομικότητας, ενθαρρύνοντας το κάθε παιδί να ακολουθήσει το δικό του πάθος. Η στάση αυτή έγινε ακόμη πιο ουσιαστική όταν ο ένας της γιος, ο Πάρκερ, διαγνώστηκε με αυτισμό—μια εμπειρία που της άνοιξε νέους ορίζοντες και την ώθησε να υποστηρίξει πιο ενεργά οικογένειες που βιώνουν παρόμοιες προκλήσεις.

Η διάγνωσή του την οδήγησε να ασχοληθεί δυναμικά με την ευαισθητοποίηση γύρω από τον αυτισμό και τη νευροδιαφορετικότητα. Συμμετείχε σε διοικητικά συμβούλια, μίλησε με γονείς που χρειάζονταν καθοδήγηση και αγκάλιασε προγράμματα όπως η «θαλασσοθεραπεία με σερφ», που πρόσφερε στον Πάρκερ χαρά, κοινωνική αλληλεπίδραση και απτά αισθητηριακά οφέλη. Για την ίδια, το να δίνει πίσω στην κοινωνία ήταν τρόπος να αξιοποιήσει την αναγνωρισιμότητα που απέκτησε από το παιδικό της στάδιο.

Σήμερα, η ιστορία της δεν είναι αυτή της λαμπερής σταρ, αλλά μιας γυναίκας που ζει με στόχο και συμπόνια. Η Έριν Μέρφι διάλεξε συνειδητά την οικογένεια αντί για τη φήμη και μεταμόρφωσε τη δημόσια εικόνα της σε εργαλείο προσφοράς. Από το παιδί-θαύμα των ’60s μέχρι τη σύγχρονη ακτιβίστρια και αφοσιωμένη μητέρα, αποδεικνύει ότι η πιο ουσιαστική κληρονομιά χτίζεται όχι κάτω από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά μέσα από τη γνήσια φροντίδα και την ενδυνάμωση της κοινότητας.