Τις πρώτες φορές που συνέβη, ο γιατρός Τζόναθαν Μέρσερ θεώρησε πως ήταν απλώς μια σύμπτωση. Οι νοσοκόμες έμεναν έγκυες συχνά· σε ένα νοσοκομείο, όπου η ζωή και ο θάνατος συμβίωναν τόσο κοντά, οι άνθρωποι έψαχναν παρηγοριά όπως μπορούσαν. Αλλά όταν η δεύτερη νοσοκόμα που φρόντιζε τον Μάικλ Ριβς ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της, και στη συνέχεια η τρίτη, κάτι μέσα στο λογικό μυαλό του άρχισε να τρέμει.

Ο Μάικλ Ριβς ήταν σε κώμα για πάνω από τρία χρόνια. Ήταν 29 ετών και πυροσβέστης· είχε πέσει από ένα φλεγόμενο κτίριο κατά τη διάρκεια μιας διάσωσης στο Ντιτρόιτ. Στο νοσοκομείο St. Catherine’s, η υπόθεσή του είχε γίνει μια σιωπηλή τραγωδία. Ο νέος με το ήρεμο πρόσωπο και το σταθερό σαγόνι που ποτέ δεν ξυπνούσε. Κάθε Χριστούγεννα έφταναν λουλούδια από άγνωστους, και οι νοσοκόμες σχολίαζαν πόσο ήρεμος φαινόταν. Κανείς δεν περίμενε τίποτα πέρα από αυτή τη σιωπή.

Μέχρι που το μοτίβο έγινε εμφανές.

Όλες οι νοσοκόμες που έμειναν έγκυες είχαν εργαστεί σε μεγάλα ωράρια στο δωμάτιο 312B, φροντίζοντας τον Μάικλ. Καμία δεν είχε ξεκάθαρη εξήγηση· κάποιες ήταν παντρεμένες, άλλες όχι, αλλά όλες έλεγαν το ίδιο: δεν είχαν ερωτικές σχέσεις για μήνες. Ντροπιασμένες και φοβισμένες, ζήτησαν να μετακινηθούν.

Η φήμη εξαπλώθηκε γρήγορα. Κάποιοι μιλούσαν για χημική μόλυνση, άλλοι για έναν περίεργο ιό ή συλλογική ορμονική αντίδραση. Ο Μέρσερ, όμως, δεν έβρισκε επιστημονικές απαντήσεις. Οι εξετάσεις του Μάικλ ήταν οι συνηθισμένες: σταθερές ζωτικές λειτουργίες, ελάχιστη εγκεφαλική δραστηριότητα, καμία φυσική αντίδραση.

Μέχρι που αποφάσισε να εγκαταστήσει κρυφή κάμερα.

Μια Παρασκευή βράδυ, όταν το νοσοκομείο είχε βυθιστεί στη σιωπή, ο Μέρσερ μπήκε μόνος του στο δωμάτιο 312B. Ο αέρας μύριζε απολυμαντικό και λεβάντα. Ο Μάικλ παρέμενε ακίνητος, συνδεδεμένος με τις μηχανές που βουίζαν μονοτονικά. Ο γιατρός ρύθμισε την κάμερα και πάτησε «εγγραφή». Εκείνη τη νύχτα, για πρώτη φορά, φοβήθηκε να ανακαλύψει την αλήθεια.

Την επόμενη μέρα, εξετάζοντας τις εικόνες, είδε κάτι απροσδόκητο. Η νοσοκόμα Λόρα Κέιν μπήκε, έλεγξε τον ορό και στάθηκε δίπλα στον ασθενή περισσότερο από το κανονικό. Του πήρε το χέρι, το φίλησε τρυφερά και άρχισε να κλαίει. Ο Μέρσερ συγκράτησε την αναπνοή του. Δεν υπήρχε τίποτα ακατάλληλο, μόνο μια γυναίκα να μιλάει σε έναν κοιμισμένο άντρα, κρατώντας μια αδύνατη ελπίδα.

Εξέτασε ώρες εγγραφής. Διάφορες νοσοκόμες, η ίδια σκηνή: τραγουδούσαν, προσεύχονταν, διάβαζαν δυνατά. Καμία ακατάλληλη συμπεριφορά, μόνο ανθρωπιά και θλίψη. Μέχρι τη έκτη νύχτα.

Στις 2:47 π.μ., ο καρδιογράφος του Μάικλ επιτάχυνε ξαφνικά. Η νοσοκόμα πλησίασε, άγγιξε τον καρπό του… και τα δάχτυλα του ασθενούς κινήθηκαν. Ήταν μια ελάχιστη, σχεδόν αόρατη κίνηση, αλλά πραγματική. Ο Μέρσερ δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Οι νέες εξετάσεις έδειξαν μικρά σημάδια εγκεφαλικής δραστηριότητας. Τι θα γινόταν αν ο Μάικλ άρχιζε να ξυπνά; Όλα έδειχναν ένα θαύμα… μέχρι να φτάσουν τα αποτελέσματα DNA.

Το εργαστήριο επιβεβαίωσε κάτι αδύνατο: τα πέντε έμβρυα είχαν τον ίδιο βιολογικό πατέρα. Και αυτός ο πατέρας ήταν ο Μάικλ Ριβς.

Ο γιατρός Μέρσερ επανέλαβε τις εξετάσεις σε τρία διαφορετικά εργαστήρια. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ο άντρας σε κώμα ήταν πατέρας πέντε αγέννητων παιδιών.

Όταν η είδηση διέρρευσε, ολόκληρη η χώρα μίλησε για το «Θαύμα του δωματίου 312B». Κάποιοι το θεώρησαν θεϊκή παρέμβαση, άλλοι έγκλημα. Ο Μέρσερ δεν πίστευε στα θαύματα, μόνο στα δεδομένα, και τα δεδομένα έλεγαν άλλη ιστορία.

Μια εσωτερική έρευνα αποκάλυψε την αλήθεια. Ένας πρώην νοσηλευτής, ο Ντάνιελ Κρος, είχε συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα έρευνας γονιμότητας σε ασθενείς σε φυτική κατάσταση. Όταν χάθηκε η χρηματοδότηση, αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του. Εξήγαγε και χρησιμοποίησε γενετικό υλικό του Μάικλ χωρίς άδεια, γονιμοποιώντας τις νοσοκόμες χωρίς να το γνωρίζουν.

Το σκάνδαλο ήταν καταστροφικό. Ο Κρος συνελήφθη, το νοσοκομείο αντιμετώπισε εκατομμυριαίες αγωγές και τα θύματα έλαβαν αποζημιώσεις. Ο Μέρσερ, καταβεβλημένος από ενοχές, παραιτήθηκε σύντομα.

Ο Μάικλ Ριβς, από την πλευρά του, άρχισε να δείχνει μικρά σημάδια συνείδησης: ένα blink, μια κίνηση στο χέρι. Αλλά κανείς δεν ήθελε πια να επιστρέψει στο δωμάτιο 312B. Ο αέρας εκεί ήταν βαρύς, φορτισμένος με κάτι περισσότερο από πόνο: υπενθύμιζε πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν συγχέει την επιστήμη με την εξουσία.

Το δωμάτιο σφραγίστηκε για πάντα. Στην πινακίδα δίπλα στην πόρτα μπορεί ακόμα να διαβαστεί ο αριθμός: 312B. Από πίσω, μόνο σιωπή. Και η αντήχηση ενός μυστηρίου που ποτέ δεν έπρεπε να υπάρξει.