Ήταν μια τέλεια μέρα για οικογενειακή έξοδο. Ο ήλιος έλαμπε, τα γέλια γέμιζαν τον αέρα και το διαδραστικό ζωολογικό πάρκο ήταν γεμάτο παιδιά που έτρεχαν με ενθουσιασμό από ένα εκθετήριο σε άλλο.

Μεταξύ τους, ένα μικρό κοριτσάκι ζούσε την πιο χαρούμενη περιπέτεια της σύντομης ζωής της.

—Μαμά, κοίτα αυτή τη γιγάντια χελώνα! —φώναζε, πηδώντας από τη χαρά της.
—Και αυτά τα κουνέλια! Μπαμπά, μπορούμε να έχουμε μερικά στο σπίτι;

Οι γονείς της την κοιτούσαν και χαμογελούσαν. Το να τη βλέπουν τόσο χαρούμενη ήταν το καλύτερο δώρο.

Όταν έφτασαν στην περιοχή με τις ενυδρίδες, συνέβη κάτι μαγικό.

Μία από αυτές —μια μικρή με λαμπερά μάτια και υγνό τρίχωμα— κολύμπησε κατευθείαν προς το κοριτσάκι. Σκαρφάλωσε σε έναν βράχο, την κοίταξε με περιέργεια και άπλωσε τα ποδαράκια της, σαν να ήθελε να την αγγίξει.

Το κοριτσάκι σκύψε και την χάιδεψε τρυφερά. Η ενυδρίδα δεν έφυγε· αντίθετα, πλησίασε ακόμη πιο κοντά, κουνώντας τα μουστάκια της και μυρίζοντάς την επίμονα.

Οι επισκέπτες γύρω σταμάτησαν. Η σκηνή ήταν τόσο γλυκιά που πολλοί έβγαλαν τα κινητά τους για να τη φωτογραφίσουν.

Ξαφνικά, όμως, όλα άλλαξαν.

Η ενυδρίδα σταμάτησε να παίζει. Άρχισε να κολυμπά σε κύκλους, ανήσυχη, επιστρέφοντας ξανά και ξανά προς το κοριτσάκι. Άγγιζε την κοιλίτσα της με τα πατουσάκια της, εξέπεμπε μικρά τσιρίγματα, χτυπούσε τον βράχο… κάτι στη συμπεριφορά της ήταν διαφορετικό.

—Προφανώς είναι κουρασμένη —είπε ο πατέρας, υποβαθμίζοντας το γεγονός—. Ας συνεχίσουμε.

Η οικογένεια απομακρύνθηκε, αλλά πριν φύγουν από την περιοχή, ένας άντρας με στολή ζωολογικού κήπου πλησίασε βιαστικά.

—Συγγνώμη —είπε με ευγενική αλλά σοβαρή φωνή—. Το παιδί σας έπαιζε με την ενυδρίδα μας, τη Λούνα;

—Ναι, ήταν υπέροχη —απάντησε η μητέρα χαμογελώντας.

Ο άντρας κούνησε το κεφάλι, πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμήλωσε τη φωνή του:

—Παρακαλώ, μην τρομάξετε… αλλά σας συνιστώ να πάτε το παιδί σας σε γιατρό το συντομότερο δυνατό.

Οι γονείς έμειναν άφωνοι.

—Γιατί; Της συνέβη κάτι; Είναι άρρωστη η ενυδρίδα;

—Όχι, δεν είναι αυτό —διευκρίνισε ο υπάλληλος—. Βλέπετε… η Λούνα είναι ένα πολύ ξεχωριστό ζώο. Δουλεύω μαζί της πέντε χρόνια, και έχω παρατηρήσει κάτι εκπληκτικό: κάθε φορά που κάποιος είναι άρρωστος, ειδικά τα παιδιά, αντιδρά ακριβώς έτσι. Ανησυχεί, εκφράζεται με ήχους, προσπαθεί να αγγίξει την κοιλιά ή το στήθος τους…

Η μητέρα τον κοίταξε με δυσπιστία.

—Λέτε ότι… μπορεί να ανιχνεύει ασθένειες;

—Φαίνεται αδύνατο, αλλά ναι. Όχι μία, αλλά πολλές φορές. Πέρυσι, μύρισε ένα παιδί όπως σήμερα… και μέρες αργότερα οι γιατροί ανακάλυψαν έναν όγκο σε πρώιμο στάδιο. Από τότε, κάθε φορά που συμπεριφέρεται έτσι, το παίρνουμε πολύ σοβαρά.

Η σιωπή ήταν απόλυτη.

Την ίδια μέρα, οι γονείς, αμφιβάλλοντας αλλά ανήσυχοι, πήγαν την κόρη τους στο νοσοκομείο.

Μετά από εξετάσεις, ο γιατρός τους κοίταξε σοβαρά αλλά με ελπίδα:

—Κάνατε καλά που ήρθατε τώρα. Αυτό που έχει μόλις ξεκίνησε… και φτάσαμε ακριβώς εγκαίρως για θεραπεία.

Τα δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο της μητέρας. Ο πατέρας κάλυψε το πρόσωπό του με τα χέρια του, αδυνατώντας να πιστέψει αυτά που άκουγε.

Μέρες αργότερα, όταν η μικρή είχε αναρρώσει, η οικογένεια επέστρεψε στο ζωολογικό πάρκο. Το κοριτσάκι πλησίασε την λίμνη, αναζήτησε τη Λούνα και, όταν την είδε να κολυμπά κοντά στην άκρη, της ψιθύρισε με ένα χαμόγελο:

—Ευχαριστώ, Λούνα. Μου έσωσες τη ζωή.

Και η ενυδρίδα, σαν να καταλάβαινε κάθε λέξη, σήκωσε το κεφάλι της και κούνησε απαλά τα μουστάκια της πριν ξαναβουτήξει στο νερό.