Ήταν μια ηλιόλουστη, γαλήνια μέρα.
Ο δροσερός αέρας του πρωινού χάιδευε τους δρόμους, κι ένας ηλικιωμένος περπατούσε αργά, με τον πιστό του σύντροφο — τον Ρεξ, έναν γερμανικό ποιμενικό με ευγενικό βλέμμα και σταθερό βήμα.

Ο άντρας δεν είχε δει το φως του ήλιου εδώ και πάνω από δέκα χρόνια.
Όλον αυτόν τον καιρό, ο Ρεξ ήταν τα μάτια του, η πυξίδα του, ο πιο αληθινός του φίλος.

Κάθε μέρα ακολουθούσαν την ίδια διαδρομή: το μπαστούνι χτυπούσε ρυθμικά στο πεζοδρόμιο, ο σκύλος τραβούσε απαλά το λουρί, καθοδηγώντας τον με την ακρίβεια εκείνου που φυλά κάτι ιερό.
Όλα ήταν ρουτίνα.
Όλα ήταν ασφαλή.

Μέχρι εκείνη τη μέρα.

Λίγες ώρες νωρίτερα, ένας υπόγειος σωλήνας είχε εκραγεί.
Η άσφαλτος είχε υποχωρήσει, αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο άνοιγμα, ακριβώς στη μέση του πεζοδρομίου.
Οι εργάτες δεν είχαν προλάβει να φτάσουν, κι ο κίνδυνος βρισκόταν εκεί — αόρατος για όποιον δεν μπορούσε να δει.

Ο Ρεξ το ένιωσε.
Σταμάτησε απότομα, μα ο άντρας, χωρίς να καταλάβει, έκανε ένα ακόμη βήμα.

Το μπαστούνι ακούμπησε στο κενό και χάθηκε.
Ο ηλικιωμένος έχασε την ισορροπία του.
Το έδαφος υποχώρησε κάτω από τα πόδια του.
Και μέσα σε μια στιγμή, έπεσε μέσα στην τρύπα.

Τότε ο Ρεξ έκανε κάτι που κανείς δεν περίμενε.

Άρχισε να γαβγίζει με απόγνωση, τρέχοντας γύρω από το άνοιγμα, μυρίζοντας τον αέρα, ψάχνοντας βοήθεια.
Η φωνή του διέκοπτε τη σιωπή του πρωινού, μα οι περαστικοί τον αγνοούσαν — έμοιαζε απλώς με έναν ανήσυχο σκύλο.

Μέχρι που ένας νεαρός, βλέποντας τη φρενίτιδα στη συμπεριφορά του, πλησίασε.
Κοίταξε προς το σημείο όπου ο Ρεξ γαβγίζει… και είδε το χάος.
— «Κάποιος είναι εκεί μέσα!» — φώναξε.

Αμέσως κάλεσε τις υπηρεσίες διάσωσης.
Μέχρι να φτάσουν, ο Ρεξ δεν κινήθηκε ούτε για μια στιγμή.
Έτρεμε, μύριζε το χείλος του λάκκου, και σε κάθε του βλέμμα έμοιαζε να ικετεύει: «Σώστε τον, σας παρακαλώ».

Όταν τελικά οι διασώστες ανέβασαν τον άντρα —σκονισμένο, μα ζωντανό—, το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα.
Ο ηλικιωμένος, ζαλισμένος, άπλωσε το χέρι του… κι ένιωσε μια ζεστή μουσούδα να ακουμπά στην παλάμη του.

Ο Ρεξ, τρέμοντας, τον έγλειφε απαλά, χωρίς να τον αφήνει ούτε για μια στιγμή.
Κάποιοι βιντεοσκοπούσαν, άλλοι έκλαιγαν σιωπηλά.

Αλλά ο σκύλος δεν ήθελε δόξα, ούτε επιβράβευση.
Ήθελε μόνο να βεβαιωθεί πως ο φίλος του ανέπνεε ακόμα.

Κι όταν ο άντρας, με αδύναμη φωνή, ψιθύρισε:
— «Καλό αγόρι, Ρεξ… καλό αγόρι…»

Ο σκύλος απλώς ξάπλωσε δίπλα του, ακουμπώντας το κεφάλι του στα πόδια του,
λες και του έλεγε:
«Όσο είμαι εδώ… ποτέ δεν θα πέσεις μόνος σου ξανά.»