Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει ντροπή για την εμφάνισή μου. Ναι, είμαι πια εξήντα χρονών, δεν θυμίζω το νεαρό κορίτσι που κάποτε θα μπορούσε να στολίσει εξώφυλλο περιοδικού, και το σώμα μου απέχει πολύ από το «τέλειο» — όμως πάντα αποδεχόμουν τον εαυτό μου όπως ήταν. Έχω ρυτίδες, μια μαλακή κοιλιά και γοφούς που κάποτε ήταν το καμάρι μου, αλλά τώρα φανερώνουν τα χρόνια που πέρασαν. Κι όμως, όλα αυτά είναι η ιστορία μου, η ζωή μου. Ο άντρας μου πάντα μου έλεγε πως είμαι όμορφη. Ακόμη και μετά από τριάντα πέντε χρόνια γάμου με κοιτάζει λες και γνωριστήκαμε μόλις χθες.

Όμως πρόσφατα όλα ανατράπηκαν. Για πρώτη φορά ένιωσα αβεβαιότητα για τον εαυτό μου. Κι όλα ξεκίνησαν από μια, φαινομενικά αθώα, φωτογραφία. Κάναμε διακοπές στις ακτές της Φλόριντα — μια σπάνια ευκαιρία να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα. Στεκόμασταν στην παραλία με τα μαγιό μας, εκείνος με αγκάλιαζε από τη μέση κι εγώ χαμογελούσα. Ήθελα να κρατήσω αυτή τη στιγμή και τη μοιράστηκα στα κοινωνικά δίκτυα.

Ήξερα ότι το μαγιό τόνιζε όλα όσα θεωρούσα «ατέλειες». Αλλά δεν είναι αυτό λόγος για να κρυφτεί κανείς! Μετά από λίγες ώρες, άρχισαν να εμφανίζονται σχόλια γεμάτα καλοσύνη: «Τι όμορφο ζευγάρι!», «Υπέροχο που είστε ακόμα μαζί τόσα χρόνια!». Χαμογελούσα… μέχρι που είδα το σχόλιο της κόρης μου. Έγραψε: «Μαμά, στην ηλικία σου δεν φοράνε τέτοια. Και σίγουρα δεν δείχνουν τα παχάκια τους. Καλύτερα να το σβήσεις αυτό». Πάγωσα. Ήταν σαν να μου έριξε κάποιος παγωμένο νερό.

Δεν αστειευόταν. Το εννοούσε. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Εγώ αυτό το παιδί το γέννησα, ξενύχτησα δίπλα του, το μεγάλωσα, το σπούδασα… και τώρα μου γράφει τέτοια λόγια. Δεν μπόρεσα να το αφήσω έτσι — και δεν το μετανιώνω. Αν και ξέρω ότι πρέπει ξανά να μάθω να αγαπώ και να αποδέχομαι αυτό που βλέπω στον καθρέφτη.

Κοίταζα ώρα την οθόνη και άρχισα να γράφω: «Γλυκιά μου, αυτά είναι τα γονίδιά μας. Σε είκοσι χρόνια θα μοιάζεις ακριβώς έτσι. Και εύχομαι να είσαι αρκετά σοφή ώστε να μην ντρέπεσαι για το σώμα σου». Μετά διέγραψα το σχόλιό της. Αλλά δεν ήταν αρκετό. Σκέφτηκα ότι αφού εκείνη επιτρέπει στον εαυτό της να με μειώνει δημόσια, έχω κι εγώ κάθε δικαίωμα να βάλω όρια. Σταμάτησα να απαντώ στα τηλεφωνήματά της.

Όταν λίγες εβδομάδες αργότερα ζήτησε χρήματα, της απάντησα ψυχρά: «Αχ, συγγνώμη, όλα τα ξόδεψα σε φαγητό. Γι’ αυτό μάλλον έχω αυτά τα παχάκια». Θύμωσε. Και ειλικρινά, δεν με ένοιαξε. Ίσως να υπερέβαλα λίγο, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωθα πως έπρεπε να προστατέψω τον εαυτό μου.

Κι όμως… από τότε πιάνω τον εαυτό μου να με κοιτάζει πιο επικριτικά στον καθρέφτη. Μερικές φορές καλύπτω την κοιλιά με μια πετσέτα πριν βάλω το μαγιό. Θυμώνω με μένα — γιατί ξέρω πως το θέμα δεν είναι το σώμα, αλλά το ότι εμείς οι γυναίκες αφήνουμε συχνά τους άλλους να μας υπαγορεύουν πώς πρέπει να δείχνουμε και πώς να ζούμε. Έδωσα μάθημα στην κόρη μου… αλλά φαίνεται πως το πιο σημαντικό μάθημα μένει για μένα: να ξαναβρώ την περηφάνια και τη σιγουριά που πάντα είχα, και να αγαπώ τον εαυτό μου όπως πραγματικά είναι.