Θυμάμαι εκείνη την ημέρα με κάθε της λεπτομέρεια.Τη μυρωδιά του γιασεμιού στα μαλλιά μου. Το λευκό φόρεμα που άγγιζε απαλά το πάτωμα με έναν ήχο σαν ψίθυρο.Και δεκάδες βλέμματα να καίνε την πλάτη μου — γεμάτα οίκτο, απορία, ίσως και αμηχανία. Εκείνος καθόταν στο αναπηρικό αμαξίδιο — ο αρραβωνιαστικός μου. Ο αγαπημένος μου.Με το γκρίζο […]Read More

Δύο κυνηγοί περπατούσαν σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος, όταν πρόσεξαν κάτι παράξενο στη συμπεριφορά μιας κόκκινης αλεπούς. Δεν έτρεξε να κρυφτεί, όπως θα έκανε συνήθως· αντίθετα, έκανε κύκλους γύρω από ένα σημείο, σταματούσε, αφουγκραζόταν — και ύστερα χάθηκε ανάμεσα στα δέντρα. Η περιέργεια νίκησε, κι έτσι οι άντρες την ακολούθησαν. Λίγο αργότερα είδαν κάτι […]Read More

Ήταν ένα ήσυχο κυριακάτικο πρωινό στο μικρό εστιατόριο της Μάγκι — από εκείνα τα μέρη όπου ο καφές είναι πάντα ζεστός και όλοι ξέρουν το όνομά σου.Το κουδουνάκι πάνω από την πόρτα ήχησε, και μπήκε ο Γουόλτερ Ντέιβις — ένας άντρας ενενήντα χρονών, με ασημένια μαλλιά, μπαστούνι και βήμα αργό, μα σταθερό. Είκοσι χρόνια τώρα, […]Read More

Το φως του πρωινού έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα του εστιατορίου, καθρεφτίζοντας πάνω στις ασημένιες βάσεις των χαρτοπετσετών και στις κανάτες με τον αχνιστό καφέ. Ήταν ένα από εκείνα τα μέρη όπου οι τηγανίτες είχαν γεύση παρηγοριάς και το σιρόπι μύριζε σαν σπίτι. Μα εκείνη τη μέρα, μια σκιά στη γωνία έσβηνε όλη τη λάμψη. […]Read More

Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη νύχτα.Ήταν να είναι ένα απλό οικογενειακό δείπνο — ο άντρας μου, η μητέρα του κι εγώ.Πέρασα ώρες ετοιμαζόμενη∙ φόρεσα το κρεμ φόρεμα που είχα αγοράσει ύστερα από μήνες αποταμίευσης.Έφτιαξα τα μαλλιά μου όπως άρεσε στον Μαρκ — απαλές, κομψές μπούκλες. Μα από τη στιγμή που μπήκαμε στο εστιατόριο, το […]Read More

Μια ήρεμη πρωινή ώρα κοντά στο Ίνσμπρουκ, ο αέρας μύριζε σανό και υγρή γη. Τα άλογα έβοσκαν νωχελικά πίσω από το ξύλινο φράχτη. Η Άννα Μάιερ έσπρωχνε το καροτσάκι της εξάμηνης κόρης της, της Λίζας, στο μονοπάτι δίπλα στο λιβάδι. Ο άντρας της, ο Μάρτιν, είχε φύγει νωρίς για να αγοράσει τροφή για τα ζώα. […]Read More

Η Στόρμι Ντάνιελς, γεννημένη Στέφανι Κλίφορντ, εξελίχθηκε από μια προσωπικότητα της βιομηχανίας του θεάματος σε σύμβολο ανθεκτικότητας και αυτοδιάθεσης. Η πορεία της, που χαρακτηρίζεται τόσο από επαγγελματική επιτυχία όσο και από νομικές μάχες υψηλού προφίλ, αναδεικνύει την ικανότητά της να διαχειρίζεται τις αντιξοότητες και να επαναπροσδιορίζει τη δημόσια εικόνα της. Από την αρχή της καριέρας […]Read More

Τέλος Οκτωβρίου. Ο παγωμένος άνεμος χτυπάει στα τζάμια∙ στους διαδρόμους πλανάται η μυρωδιά της χλωρίνης, του ιωδίου… και της ελπίδας.Το νοσοκομείο δεν κοιμάται. Κάπου ακούγονται σταλαγματιές από ορούς, προσευχές ψιθυριστές, κι αλλού — η σιωπή της αναμονής. Στο πιο απομονωμένο δωμάτιο, όπου το νερό στάζει απ’ το ταβάνι σε μια σκουριασμένη κονσέρβα, κείτεται ένα κοριτσάκι […]Read More

Ο βόμβος ήταν τόσο δυνατός που τα παράθυρα έτρεμαν. Οι άνθρωποι έτρεχαν έξω από τις πολυκατοικίες, κοιτάζοντας προς τον αυτοκινητόδρομο, όπου ανέβαινε γκρίζος καπνός και σύννεφα σκόνης κάλυπταν τον ουρανό. Μέσα σε λίγα λεπτά έγινε φανερό: ένα κομμάτι του δρόμου είχε απλώς… εξαφανιστεί. Η άσφαλτος, εκεί όπου κάθε πρωί περνούσαν λεωφορεία, αυτοκίνητα και πεζοί, είχε […]Read More

Στο δωμάτιο ανάνηψης επικρατούσε απόλυτη σιωπή, διακοπτόμενη μόνο από τον ρυθμικό ήχο των ιατρικών μηχανημάτων.Στο κρεβάτι, ακίνητος και χλωμός, κειτόταν ένας νεαρός αστυνομικός με τα μάτια κλειστά.Ένα μήνα νωρίτερα είχε τραυματιστεί σοβαρά κατά τη διάρκεια επιχείρησης. Οι γιατροί πάλεψαν μέχρι το τέλος — μα η ελπίδα έσβηνε. Η οικογένεια είχε ήδη υπογράψει τα έγγραφα.Το πρωί […]Read More