Μια προκλητική φωτογραφική σειρά με τίτλο «Natural Beauty» αμφισβητεί τα βαθιά ριζωμένα πρότυπα γυναικείας ομορφιάς, παρουσιάζοντας γυναίκες που έχουν επιλέξει να αγκαλιάσουν τις φυσικές τους μασχάλες με τρίχες. Αυτό το κίνημα ενθαρρύνει τις γυναίκες να απορρίψουν την κοινωνική πίεση της αποτρίχωσης, η οποία έχει ιστορικές ρίζες που χρονολογούνται από την Εποχή του Λίθου. Εκείνη την εποχή χρησιμοποιούνταν πρωτόγονα εργαλεία για την αφαίρεση της τριχοφυΐας, και η πρακτική εξελίχθηκε με την πάροδο των αιώνων. Αργότερα, η θεωρία της σεξουαλικής επιλογής του Δαρβίνου συνέβαλε στην αντίληψη ότι η απουσία τριχών ισοδυναμούσε με το να είναι κάποιος πιο «εξελιγμένος» και συνεπώς πιο επιθυμητός, εδραιώνοντας έτσι την ιδέα της άτριχης θηλυκότητας στον 20ό αιώνα.

Μέχρι τις αρχές του 1900, η αφαίρεση της τριχοφυΐας είχε καθιερωθεί σταθερά ως ένα «γυναικείο καθήκον», και οι τρίχες του σώματος στιγματίστηκαν ως ένα ελάττωμα που έπρεπε να διορθωθεί. Η συγγραφέας Heather Widdows επισημαίνει την έντονη ντροπή που συνδέεται με την τριχοφυΐα, οδηγώντας πολλές γυναίκες να νιώθουν υποχρεωμένες να ξυρίζονται. Ωστόσο, ο φωτογράφος Ben Hopper, δημιουργός του «Natural Beauty», επιδιώκει να διακόψει αυτή τη μακροχρόνια κοινωνική εκπαίδευση, παρουσιάζοντας γυναίκες που αγκαλιάζουν ανοιχτά τη φυσική τους τριχοφυΐα. Το πρότζεκτ στοχεύει να αμφισβητήσει το ταμπού γύρω από τις τρίχες στις γυναικείες μασχάλες και να θέσει υπό αμφισβήτηση τα στενά πρότυπα ομορφιάς που κυριαρχούν στη μόδα και τον κινηματογράφο.

Η σειρά «Natural Beauty» του Hopper αντιπαραβάλλει τις εξιδανικευμένες εικόνες γυναικείας ομορφιάς με την «ακατέργαστη, ανορθόδοξη εμφάνιση» γυναικών με τρίχες στις μασχάλες, σχεδιασμένη να ξαφνιάσει τους θεατές και να τους ενθαρρύνει να επανεξετάσουν τα παραδοσιακά πρότυπα ομορφιάς. Η σειρά περιλαμβάνει προσωπικές ιστορίες από μοντέλα και ηθοποιούς που βλέπουν την ανάπτυξη τριχοφυΐας στις μασχάλες ως μια ενδυναμωτική πράξη απελευθέρωσης. Για πολλές συμμετέχουσες, το να αφήσουν τις μασχάλες τους να μεγαλώσουν δεν ήταν απλώς μια απελευθέρωση, αλλά και μια ανάκτηση «πρωτόγονης δύναμης» και ισχύος, απορρίπτοντας τις κοινωνικές προσδοκίες.

Αν και το «Natural Beauty» αμφισβητεί σαφώς τα συμβατικά πρότυπα ομορφιάς, ο Hopper τονίζει ότι ο στόχος του δεν είναι να πείσει όλες τις γυναίκες να αφήσουν τις τρίχες τους να μεγαλώσουν. Αντίθετα, ελπίζει να ενθαρρύνει μια ευρύτερη αμφισβήτηση των καθιερωμένων κανόνων και να παρουσιάσει την επιλογή της αποδοχής της φυσικής τριχοφυΐας ως μια έγκυρη δυνατότητα. Για κάποιες συμμετέχουσες, όπως η Sienna, η ανάπτυξη τριχοφυΐας ήταν ζήτημα άνεσης και όχι πολιτική δήλωση. Αυτή η οπτική αντηχεί την άποψη της Emilie Bostdt, ότι κάτι τόσο φυσικό όσο οι τρίχες του σώματος δεν θα έπρεπε να θεωρείται πολιτική πράξη, ωστόσο η τρέχουσα κοινωνική αντίληψη αναδεικνύει την ιδιορρυθμία των άκαμπτων προτύπων ομορφιάς.

Τελικά, το «Natural Beauty» συμβάλλει σε μια αυξανόμενη συζήτηση γύρω από μια πιο συμπεριληπτική και ευέλικτη κατανόηση της γυναικείας ομορφιάς. Παρέχοντας ένα βήμα για τις γυναίκες ώστε να παρουσιάσουν τον φυσικό τους εαυτό, η σειρά του Hopper αμφισβητεί τον μακροχρόνιο συσχετισμό της θηλυκότητας με την απουσία τριχών. Το κίνημα καλεί τόσο τις γυναίκες όσο και την κοινωνία να επανεξετάσουν τα βαθιά ριζωμένα ιδανικά ομορφιάς και διευρύνει την αντίληψη του τι θεωρείται αποδεκτό και όμορφο, δημιουργώντας χώρο για πιο ποικίλες εκφράσεις θηλυκότητας.