Η Βίβιεν Λι παραμένει ένα από τα πιο μαγνητικά και αινιγματικά είδωλα του κινηματογράφου — μια γυναίκα της οποίας η ίδια η παρουσία φαινόταν να αλλάζει τον αέρα γύρω της. Γεννημένη το 1913 στο Ντάρτζιλινγκ της Ινδίας, κουβαλούσε μαζί της έναν σπάνιο συνδυασμό ομορφιάς, ευφυΐας και συναισθηματικού βάθους, που την ξεχώριζε ακόμη και στη λαμπρότερη εποχή του Χόλιγουντ. Με μάτια που έκρυβαν ταυτόχρονα φωτιά και ευθραυστότητα, και φωνή που μπορούσε να κόψει ή να καθησυχάσει με ίση δύναμη, ανέβηκε από τους αποικιακούς λόφους της Ινδίας για να γίνει μία από τις πιο αξέχαστες μορφές της Χρυσής Εποχής του κινηματογράφου.

Η άνοδός της στο θρύλο ξεκίνησε με έναν ρόλο που εκατομμύρια ονειρεύονταν, αλλά μόνο μια μπορούσε να ενσαρκώσει: τη Σκάρλετ Ο’Χάρα. Η ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος (1939) ξεκίνησε μια διεθνή αναζήτηση για την ηθοποιό που θα μπορούσε να ζωντανέψει την παθιασμένη ηρωίδα — χιλιάδες υπέβαλαν αίτηση, αλλά κανείς δεν πυροδότησε την οθόνη όπως η Βίβιεν Λι. Η Σκάρλετ της ήταν άγρια, ματαιόδοξη, ευάλωτη και ακαταμάχητα ζωντανή. Η Λι δεν απλώς υποδύθηκε τον ρόλο· τον κατανάλωσε, και σε αντάλλαγμα, αυτό της χάρισε το πρώτο Όσκαρ και εξασφάλισε την αθανασία της στον κινηματογράφο.

Μια δεκαετία αργότερα, παρέδωσε μια ακόμη κορυφαία ερμηνεία ως Μπλανς Ντιμπουά στο Λεωφορείο ο Πόθος (1951). Ευαίσθητη, παρανοϊκή, σπαρακτικά ανθρώπινη — η Μπλανς της αποκάλυπτε μια ψυχολογική πολυπλοκότητα που λίγοι ηθοποιοί είχαν τολμήσει να επιχειρήσουν. Η ερμηνεία αυτή της χάρισε το δεύτερο Όσκαρ και παραμένει μία από τις πιο στοιχειωτικές ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου, πορτρέτο μιας γυναίκας που ξετυλίγεται με τέτοια αυθεντικότητα ώστε το κοινό να νιώθει κάθε ρωγμή της ψυχής της.

Κι όμως, το Χόλιγουντ ήταν μόνο ένα μέρος της καλλιτεχνικής της ψυχής. Η αφοσίωση της Λι στο θέατρο — και στη δημιουργική της συνεργασία με τον Λόρενς Ολίβιε — αποτέλεσε τον καθοριστικό άξονα της καριέρας της. Μαζί κατέκτησαν σκηνές σε όλο τον κόσμο, ερμηνεύοντας Σαίξπηρ με μια σπάνια ηλεκτρισμένη ενέργεια που άφηνε το κοινό άφωνο. Ως Κλεοπάτρα, Λέιντι Μακμπέθ και Βιόλα, η Λι προσέφερε ερμηνείες γεμάτες ένταση, ωθώντας τον εαυτό της σε συναισθηματικά και σωματικά άκρα στην αναζήτηση της καλλιτεχνικής αλήθειας.

Πίσω από τη φωτεινή της εικόνα, όμως, η Βίβιεν Λι μάχονταν μια προσωπική μάχη που λίγοι κατανοούσαν. Η πάλη της με τη διπολική διαταραχή σημάδεψε μεγάλο μέρος της ζωής της, ενισχύοντας τις ρωγμές στο γάμο της και προσθέτοντας πίεση σε μια καριέρα που ζούσε υπό συνεχή παρακολούθηση. Ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές της, όμως, παρέμενε πιστή στην τέχνη της — επιστρέφοντας στη σκηνή ξανά και ξανά, με μια ανθεκτικότητα που έκανε τη λαμπρότητά της ακόμα πιο συγκινητική.

Η κληρονομιά της Βίβιεν Λι ζει σε κάθε καρέ που άγγιξε: διαχρονική, κομψή, συναισθηματικά σεισμική. Δεν ήταν απλώς ένα αστέρι — ήταν μια καλλιτέχνιδα, του φωτός της οποίας η φλόγα έκαιγε έντονα, φωτίζοντας τις κορυφές και τις ρωγμές μιας ζωής που ζήθηκε με πάθος. Αν και έφυγε νωρίς, η φλόγα της συνεχίζει να τρεμοπαίζει σε οθόνες και σκηνές, ανεπηρέαστη από το χρόνο, για πάντα αξέχαστη.