Η επέτειός μου — σαράντα χρόνια ζωής. Προετοίμαζα αυτή τη μέρα σαν ένα μικρό γιορτινό ταξίδι της ψυχής: στόλισα το σπίτι, στρώσαμε έναν ζεστό, φιλόξενο μπουφέ, και κάλεσα τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους. Γέλια, μουσική, πρόποσεις, χαρά — όλα ήταν τέλεια. Ένιωθα ευτυχισμένη, μέχρι που ήρθε η στιγμή που θα ανατρέψει όλο το βράδυ.

Όταν ήρθε η ώρα των δώρων, ο άντρας μου με ένα πονηρό χαμόγελο μου έδωσε ένα γνώριμο κουτί — φωτεινό, με το λογότυπο του νέου κινητού. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά. Το παλιό μου τηλέφωνο είχε πρόσφατα χαθεί στον νεροχύτη, κι εγώ ήλπιζα ότι θα με ευχαριστούσε.

— Λοιπόν, άνοιξέ το! — είπε, συγκρατώντας τα γέλια του.

Αφού αφαίρεσα το καπάκι… πάγωσα.

Μέσα — κενό. Ούτε τηλέφωνο, ούτε αξεσουάρ. Μόνο το κουτί.
Ο άντρας μου ξέσπασε σε γέλια, ενώ η πεθερά μου, χωρίς να αφήσει το iPhone της, κατέγραφε την αντίδρασή μου.

— Ε, αστείο, έτσι; — ψέλλισε ο άντρας, περήφανος για το «πείραγμα».

Τα γέλια σιώπησαν. Οι καλεσμένοι παρέμειναν σιωπηλοί. Η ατμόσφαιρα έγινε βαριά, σαν πριν από καταιγίδα. Μέσα μου ανέβηκε η πίκρα και η οργή, αλλά έξω παρέμενα ήρεμη. Χαμογέλασα και ευχαρίστησα για την «πρωτοτυπία». Κι όταν οι καλεσμένοι έφυγαν, αποφάσισα ότι αυτό το θεατρικό θα είχε και το φινάλε του.

Όσο ο άντρας μου συνόδευε τους καλεσμένους, μάζεψα τα πράγματά του: πουκάμισα, φορτιστή, οδοντόβουρτσα. Τα τοποθέτησα προσεκτικά σε μια σακούλα και τα έβαλα στην πόρτα. Όταν επέστρεψε και χτύπησε:

— Ε, ξέχασα τα κλειδιά, άνοιξε! — είπε ακόμη χαρούμενα.

Προσπέρασα και του είπα ήρεμα:

— Μείνε για λίγο στο σπίτι της μαμάς σου. Εκεί έχεις το iPhone, τα γέλια και το κοινό. Εγώ θα σκεφτώ αν χρειάζομαι στο σπίτι κάποιον που γελάει με τα συναισθήματά μου.

Σιώπησε. Και εγώ κάθισα στον καναπέ, γέμισα το ποτήρι μου με σαμπάνια και για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ χαμογέλασα αληθινά.

Μερικές φορές, το καλύτερο δώρο δεν είναι το τηλέφωνο ή η έκπληξη, αλλά η συνειδητοποίηση. Η συνειδητοποίηση ότι ο σεβασμός και η αγάπη δεν είναι αφορμή για αστεία. Και ότι ακόμα και μια ήσυχη γυναίκα μπορεί να βάλει στη θέση του εκείνον που ξέχασε πόσο σημαντικό είναι να προστατεύει μια καρδιά που γελούσε δίπλα του.