Η Λόκι ήταν δίπλα μου πολύ πριν εμφανιστεί στη ζωή μου εκείνος. Μοιραζόταν μαζί μου τη μοναξιά, τη χαρά, τα δάκρυα — πάντα εκεί, πάντα καταλαβαίνοντας χωρίς λέξεις.

Όταν ερωτεύτηκα, η Λόκι τον αποδέχτηκε ήρεμα. Όταν παντρευτήκαμε — απλώς ξάπλωνε στα πόδια μου, λες και ήξερε: τώρα είμαστε τρεις.

Κι έπειτα συνέβη το θαύμα — ανακάλυψα πως περιμένω παιδί.

Από εκείνη τη μέρα, η σκύλα άλλαξε.
Σταμάτησε να παίζει, σχεδόν δεν απομακρυνόταν από δίπλα μου.
Κάθε βράδυ ξάπλωνε δίπλα μου, ακουμπούσε το κεφάλι της στην κοιλιά μου και άκουγε.
Λες και αισθανόταν τη ζωή εκεί μέσα.

Όταν το μωρό κλωτσούσε, η Λόκι σηκωνόταν χαρούμενα και ουρλιάζε απαλά — σαν να γελούσε μαζί μου.

Αλλά αν ο άντρας μου πλησίαζε και έβαζε το χέρι του στην κοιλιά μου — σηκωνόταν αμέσως ανάμεσά μας, γρύλιζε και έδειχνε τα δόντια της.
Μια φορά τον δάγκωσε ακόμη στο χέρι.

Φοβήθηκα.
Εκείνος φώναζε πως θα τη διώξει, την αποκαλούσε «τρελή».
Κι εγώ — την υπερασπιζόμουν. Νόμιζα πως ζηλεύει. Ότι ένιωθε πως κάποιος μου «έκλεβε» την προσοχή.

Μα έκανα λάθος.
Κι η Λόκι το ήξερε.

Μετά τη γέννα, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο άντρας μου απομακρύνθηκε, εκνευριζόταν με κάθε κλάμα του μωρού. Κάποιες φορές έβλεπα στα μάτια του κάτι σκοτεινό, παγωμένο — και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς.

Κι έπειτα… όλα αποκαλύφθηκαν τυχαία.

Μια μέρα, όταν πήγε να πάρει ντους, πήρα το κινητό του για να βάλω ξυπνητήρι.
Κι έπεσα πάνω σε μια συνομιλία:

«Μισώ αυτόν τον θόρυβο, — έγραφε στη μητέρα του. — Τώρα ζει μόνο για αυτόν. Αυτό το παιδί τα κατέστρεψε όλα. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο πιο εύκολα θα ήταν αν δεν υπήρχε».

Πάγωσα. Η καρδιά μου σταμάτησε.
Όλα έβγαζαν νόημα — η απόστασή του, η εκνευριστική του συμπεριφορά, η οργή του.
Κι ξαφνικά κατάλαβα: όλον αυτόν τον καιρό η Λόκι προσπαθούσε να με προειδοποιήσει.

Ένιωθε το κακό του.
Ήξερε πως μπορούσε να προκαλέσει ζημιά.

Δεν ζηλεύει απλώς — προστάτευε.
Εμένα. Και το παιδί μου.

Τώρα ο γιος μου μεγαλώνει, και η Λόκι είναι πάντα δίπλα του.
Κοιμάται κοντά στην κούνια του, ακούει υπομονετικά τα γέλια του, δέχεται προσεκτικά τα λιχουδιά από τα μικρά του χεράκια.

Κι κάθε φορά που τους βλέπω, σκέφτομαι ένα πράγμα:
Αν δεν υπήρχε εκείνη — ίσως να μην υπήρχε και αυτός.